Me këtë rrugë unë jam i dashuruar,
njëlloj dhe me shtëpinë e ulet pranë.
Lart, në dritare kashtës, së praruar,
kallama jeshilojnë përmbi tavan.
Eh, ç’ vite shkuam, kohëra plot trishtim,
vite kur ngjizej dhunshëm çmenduria.
Kujtoj fëmijërinë në fshatin tim,
blerimin që s’ kish fund në sytë e mia.
Lavdi e paqe kurrë s’ kam dëshiruar,
unë, kotësinë lavdisë, ja di shumë mirë,
sapo mbyll sytë shoh n’ ëndërr i malluar,
kthinën atërore buzë livadhit, ndën rrëpirë.
Kopshti ndriçon nën vesën mëngjesore,
gushti mbi gardh është shtrirë e po pushon,
pëllëmbët hapur i mban bliri në bregore,
mbi to një në zog i vogël cicëron.
Atë, izbën e drunjtë, kam adhuruar,
në trungje kish të çara plot mister,
gjëmonte furra me buçimë, e egërsuar,
kur jashtë binte dëborë, me llohë dhe erë.
Gulçim i heshtur, ulërimë dëgjohet,
thua se një të gjallë të vrarë po e vajton.
Ç’ka vallë deveja e baltës që trishtohet,
në mes furtunës që furishëm po kalon?
Duket ka parë vende të largëta, një vegim,
në kohë të lulëzuara, gjurma ëndrrash,
rërën e artë të Afganistanit pa mbarim,
dhe retë e Buharasë, mjegull legjendash.
Oh, këto vende edhe unë i kam shëtitur,
kam ecur në ato shtigje e s’ jam zhgënjyer.
Tani ama një nostalgji më ka zhuritur,
në tokën e vendlindjes për t’u kthyer.
Por kjo dremitje shkoi, si shumë të tjera
si tymi kaltërosh kur qiellin zuri.
Paqen kërkoj – livadheve të gjera!
Paqen kërkoj – në një shtëpi prej druri!
1923
Shqipëroi: Arqile Garo
