Ndër mote,
për kët’ histori
kanë shkruar.
Në palcë ngulur thellë
gjithë kjo mesditë lakuriqe
ku copëza shprese
për të, s’po kishte.
Dhe, pash’ të njëjtin mjerim
që fluturonte i lumtur
si një zog,
rrugëve të qytetit tim të betonuar
dhe as diell, që të ngroh’
aty s’kishte.
Ah!
Sa shëruese do ishin
të paktat rreze të tij
për vuajtjet e shpirtit,
për plagët e trupit,
e të shumtat plagët e zemrës.
Ngjyrë hiri veshur
i imi qytet.
Askush nuk më priste,
veçse një lypës që më përshëndeti
me refrenin e këngës së vet:
“… Zoj’ a t’lutna veç një monedh’
i madhi Zot ndihmoft, a t’lutna …”
I dhurova një monedhë
ndër sytë e tij,
pashë po të njëjtin mjerim,
që i lumtur fluturonte
si një zog,
rrugëve të qytetit tim të betonuar,
në mesditën lakuriqe.
Pashë atë fëmijë të bukur, zeshkan
që fluturonte nga gëzimi
në kët’ kohë të çmendur
ndër mote
të pandryshuar.
Ah!
Klithmë në shpirtin tim
dhe keqardhje, ndjeva
për kohën si ndër mote dhe sot,
që aspak s’kish ndryshuar.
Për vuajtjet e trupit,
por më shumë
për të thellat plagët e shpirtit,
që janë shtuar
në kët’ histori me jetë mallkuar.
Se monedha ime vriste,
pa të keq…
për fëmijën që nesër
pa të ardhme do të jetë.
|Rovena Dokollari|
