Poezi nga Valona Hasani
Atëherë është atëherë
Ndoshta
Atëherë kur nuk të zgjohet shpirti
Por trupi qëndron stoikisht në këmbë
Kur ti je një person i rëndë
Ama jo prej peshës
E as prej moshës
Atëherë kur të sillet dhoma
E përplasësh në dysheme
Dhe kur të vjellat dalin sipërfaqësisht
Ti ndjehesh i rëndë
Jo pse je i sëmurë
E as pse nuk ishte dita jote
Atëherë kur të nxirat poshtë syve
Tregojnë grimin e mëngjesit
Kur mollëzat humbin formën
E qafa e ka të vështirë të mbaj peshën
E mendimeve
Ti ndjehesh i rëndë
Jo pse këtu është ferri
E as pse ti ngjason me djallin
Kur fillojnë e të vrasin eshrat
Ose kur pantollonat të zhvishen
E rrypi të mbërthen dy herë
Ti prapë ndjehesh i rëndë
Kur këmbët dridhen
Dhe mbahesh për muri
Kur edhe ai rrëzohet
Edhe ti bashkë me të
Jo pse muri nuk të mbante ty
Por ti ishe shumë e rëndë
As unë nuk mund të mbaj kaq rëndë
E as jeta nuk po më mbanë mua.
Ndoshta
Atëherë është edhe tani.
