Pasqyra ka përfaqësuar gjithmonë në traditën njerëzore më shumë se njëobjekt të thjeshtë. Në shumë syresh ka bestytni të cilat e lidhin pasqyrën me të pasurit e një jete me fat apo të pafat. Kjo lidhet edhe me faktin se dikur pasqyrat kushtonin shumë dhe ishin luks vetëm i mbretërve dhe shtresave të pasura. Në disa bestytni nuk lejohet të shihesh në pasqyrë natën apo në errësirë.
Natyrshëm na lindin disa pyetje. Pse ka kaq influencë në shoqërinë njerëzore, pasqyra dhe procesi i të parit në të? Pse të parit në pasqyrë është në fakt një proces më shumë se një veprim? Pse nuk është e lehtë të shihesh në pasqyrë dhe të pranosh atë që të shfaqet?
Zakonet dhe traditat e shoqërisë njerëzore janë të përcjella ndër shekuj nga njerëzit e kulturave të ndryshme. Pasqyra dhe procesi i pasqyrimit ndikon në perceptimin tone për veten apo edhe të ambientit që na rrethon. Perceptimi i gabuar i asaj që neve na shfaqet në pasqyrë con deri në crregullime të personalitetit, një prej të cilave është narcizizmi. Pasqyra dhe pasqyrimi na hap një dritare dialogu me veten.
Të parit në pasqyrë nuk është problem por përballja me pasqyrimin tone është sfidë. Ky process është në fakt një përballje vizuale me veten. Ndjesitë përpara se të shihemi në pasqyrë janë njësoj si përpara një sfide, asaj më të vështirës, me veten. Na takon këtë veprim ta bëjmë disa here gjatë ditës dhe jo gjithmonë kemi të njëjtën dëshirë dhe energji të përballemi. Të shikosh pasqyrimin tend është një sfidë midis asaj që shohim dhe asaj që do të donim të shihnim.
Pasqyrimi jonë mund të ketë ndikim të thellë në personalitetin tonë. Ajo që na shfaqet në një copë xhami mund të jetë ose jo çfarë kishim në mendje të shikonim. Të parit në pasqyrë na nxjerr lakuriq përpara vetes me tiparet tona të bukura dhe difektet tona. Vërtetësia e pasqyrimit na vë para dy zgjedhjeve: ta pranojmë personin nëpasqyrë me të mirat e të këqijat e tij apo ta mohojmë dhe të ruajmë imazhin e ndërtuar për veten në mendjen tonë. Mospranimi i asaj që shohim paraqet dy rreziqe, së pari: mohojmë realitetin dhe së dyti nuk i japim mundësi vetes të vetëpërmirësohemi.
Autokorigjimi dhe katarsisi i brendshëm është një proces i përhershëm dhe i vazhdueshëm. Ndalimi i këtyre proceseve rrezikon të na mbajë në një realitet imagjinar ku ne jemi në rregull, më të mirët, më të bukurit, perfektë. Ky mund të jetë edhe një mekanizëm mbrojtës për tu bërë ballë presioneve të shoqërisë, bullizimit, aparteidit, stigmatizimit, etj. Ky mekanizëm mbrojtës kthehet në boomerang nërast se shndërrohet në stil jetese duke na future në një kështjellë rëre e cila në shkulmin e pare të erës do shkërmoqet. Kur kjo kështjellë të bjerë ne do jemi po ata me difektet tona por tashmë me më shumë kohë dhe energji të humbura. Si përfundim verdikti i pasqyrimit na vë përpara një dileme: Të pranojmë pasqyrimin e vetes dhe të mundohemi të përmirësohemi apo ta “thyejmë pasqyrën” sepse ajo e ka fajin për difektet tona. Ju kë do zgjidhnit?
