“Dashuria është e shkurtë, harrimi i saj është i gjatë.” – Pablo Neruda
Nuk dashurohesh në një ditë dhe nuk harrohesh në dy, – e hoqa nga mendja këtë frazë kur të kam njohur. Kur sytë tanë u kryqëzuan dhe më dhurove buzëqeshjen, kur zemra filloi të rrahë.
Ishte atëherë, pak minuta pasi jemi njohur që u dashurova me ty. U dashurova pas çdo detaji të lëkurës tënde, të aromës dhe pas mënyrës së qenies tënde. Të kam imagjinuar pa të njohur dhe në imagjinatën time ishe perfekt.
Kjo përsosmëri ekzistonte në mendjen time, por realiteti më tregoi se jo gjithçka që imagjinojmë dhe ëndërrojmë na ndodh me të vërtetë. Tani di se mund të duhet vetëm ai që njihet me të vërtetë, gjithçka tjetër është histori, janë pritshmëri që askush nuk ka për detyrë t’i përmbushë.
Për këtë motiv të dashurosh do të thotë të njihesh dhe të harrosh, do të thotë të braktisësh një pjesë të vetvetes që është ndarë me tjetrin dhe ndërtuar përkrah dikujt.
Idealizimi është helmi i dashurisë
Idealizimi helmon dashurinë. Një helm që na privon nga arsyeja dhe që na çon ta shohim tjetrin përmes asaj që imagjinojmë. Kjo më çoi të shoh tek ty gjithçka që dëshiroja dhe jo realitetin, i cili herët a vonë më imponohet.
Edhe pse në filma romatikë, protagonistët betohen për dashuri të përjetshme, kjo nuk ndodh në jetën reale, ose nëse historia shkon përpara magjitë prishen, ndryshojnë, përmirësohen ose përfundojnë në asgjë.
Ajo asgjë që na mban pa frymë. Rënia në dashuri është një proces i përbashkët, që për të qenë real ka nevojë për kohë, as shumë e as pak. Kohën e duhur. Ndenjat nuk janë kurrë frut i imagjinatës, ajo që provohet është reale, kaq reale sa mund të bëjë keq.
Kush harron, kush dashuron pa provuar dhimbje nuk e njeh dashurinë
Edhe pse shpesh thuhet se gozhda nxjerr gozhdën, mund të them se ai që harron atë që ka thënë se e dashuron pa provuar dhimbje nuk e njeh dashurinë. Dashuria nuk bën keq, nuk lëndon.
Të harrosh atë që ke dashuruar dhe nuk ka funksionuar është ajo që të shenjon me të vertetë. Duke hapur sytë humb jeta që ishte imagjinuar përkrah princit të kaltër që rezulton të jetë një bretk.
Nuk jemi vetëm ata që harrojmë, jemi e ardhmja që ndërtojmë kur na mungon ajo që duam, kur imagjinojmë diçka që nuk e kemi patur kurrë, por që e kemi dëshiruar. Atëherë fillohet nga zeroja, por më të zgjuar, përrallat janë vetëm për fëmijët.
Kur rritesh nuk sheh më princër dhe bretkosa që na kompletojnë ose shkatërrojnë. Kur rritesh askush nuk është i domosdoshëm, sepse kemi veten tonë, sepse tani dimë ta vlerësojmë veten dhe nuk e ndiejmë të huaj.
Nëse nuk na mungon asgjë, nuk kemi asgjë për të plotësuar. Mjafton vetja jonë dhe nuk jemi më persona që harrojmë ose imagjinojmë një jetë përrallash, por njerëz që dashurojnë. /bota.al
