Nga Bedri Halimi
Dje ishim në Kukës, në varrimin e djalit të familjes Cengu, që u vra në Prizren.
Kjo familje ka dhënë shumë kontribut për Kosovën në kohët më të vështira gjatë luftës.
Dje në Kukës ishte ftoftë.
Shumë ftoftë.
Ndërkaq me mijëra vet morën pjesë në ceremoninë e varrimit të Visart Cengut.
Kishte shumë edhe nga Kosova.
Te të gjithë ne u përzien dhembja me të ftoftit.
Ç’është kjo ftoftësi e akullt në zemrat e njerëzve, sa me kaq lehtësi të shkrepim plumba ndaj njëri tjetrit?
Babai i Visartit të vrarë, Behari, me zemër e shpirt të vrarë, për humbjen e djalit të vetëm deklaroi: Kurrë nuk besoja se kemi plumba për shqiptarë.
Një fjali me shumë kuptim.
Ashtu si edhe mixha i Visartit, intelektuali dhe veprimtari i njohur Besim Cengu, që në momentet më të rënda gjeti kurajon dhe forcën që të fliste me maturi edhe për publikun. Besimi si përherë, që ishte treguar i mençur e i vendosur, gjente forcë për të na dhënë kurajo edhe neve që morëm pjesë në varrimin e nipit të tij, (shkrimtarëve, gazetarëve e intelektualëve të ndryshëm nga Kosova) që ishim pa fjalë.
Ska dyshim se qarqe të caktuara, do të mundohen që ta shfrytëzojnë këtë rast, për qëllime të caktuara, duke mbjellur urrejtje mes njerëzve të një kombi, në atë anë e në këtë anë.
Që të mos ndodhë kjo, fjalën e kanë organet e drejtësisë, që ta zbardhin në mënyrë shteruese çdo gjë, për të mos lënë hapësirë manipulimi, përgojimi e keqinterpretimi nga askush.
Urojmë që arsyeja të mbizotërojë te secili shqiptarë kudo në botë.
Edhe sikur të gjithë sa jemi, bashkë po të jemi, megjithatë, pak jemi!
Apo jo, o Njerëz?
