Të moshuarit, kur e ndiejnë se po u afrohet çasti , kur duhet t’ia shtrëngojnë dorën jetës e të përshëndetën njëherë e mirë me të, për t’u nisur drejt një udhëtimi nga i cili nuk do të kthehen më, lënë me urti testamentet shpirtërore, të cilat gërmëzohen zakonisht në porosi të veçanta që të gjallët që do të vijojnë jetën, duhet t’i përmbushin.
Ndonëse ata nuk e dinë se ç’do të ndodhë në udhëtimin e tyre të panjohur, me sigurinë e një udhëtari që e njeh mirë udhën thonë; Nuk do të më shtrihen kockat, po nuk e bëre këtë….. Shtrirja e kockave më vjen ndërmend sot, në këtë ditë diellore qershori, në të cilën, Kryebashkiaku do të hapë zyrtarisht fushatën për të qenë në krye të Bashkisë.
Mendoj skeletin e Ardit Gjoklaj që përpëlitet dhe tërbohet nën tokë. Kockat përplasen, kafka tashmë e zhveshur nga gjithçka ulëret dhe nga hapësira e nëndheshme , jehona mbërrin në Parkun Olimpik mbi tokë, ku Kryebashkiaku do të zotohet për mosndëshkimin e tij. Jehona e kockave do të përzihet me duartrokitje skllevërish të veshur mirë.
Kur skeleti të përplaset me betonin nën tokë, Kryebashkiaku do të jetë duke përshëndetur me dorë viktimat mbi tokë. Dhe kur të gjendeni sot në Parkun Olimpik, mbani një minutë heshtje dhe do të dëgjoni atë jehonë kockash që është testamenti i parakohshëm i Ardit Gjoklajt.
