Zhdukuni! Ti dhe fytyrat e tua. Merrni shtrëngimet, buzëqeshjet, përqafimet, urimet e ngushëllimet me vete dhe shporruni nga ky glob. Lërini të qetë njerëzit e pafajshëm.
Ti dhe fytyrat e tua, ju po i ndotni vendit, ajrin dhe shpirtrat. Po të drejtohem ty me këtë mllef që më rrjedh ndër damarë e më jep dëshirën e flaktë të t’i thyej një e nga një maskat sikur të ishin gota prej qelqi.
Do e filloja me mirësjelljen e shtirur, më pas me miqësinë që rritej sipas normës së interesit, me premtimet, me fjalët boshe. Një e nga një, derisa të të gjeja ty, shpirtin tënd të zi që s’do e lante asnjë lloj sapuni! Po të drejtohem ty me respektin më të madh, për të parë largimin tënd hutaq.
Sikur!
Sikur të ikje ti dhe maskat e tua që i ndrron sa herë fryn era në mal… Vetëm atëherë bota do ish ndryshe, më e mirë. Besomë, unë s’gënjej. Por… Dreqin!!
A të lënë maskat të dëgjosh?!
