Nga Xhabir Tabaku
âshtë terr,
hana as ndrit’ as mshehet mbas rêve të zeza
në kopshtin tem mbas sh’pie
asgjâ nuk lëviz’—
veç dy lepuj të bardhë qi shkojnë përreth
zvarranikët mbështjellë ndër vezë në mitrën e tokës
dy lepuj të bardhë
si dy hana të dhjamuna,
kurvnojnë me ngê
ndërzehen netëve pa hân’
e ditëve pa diell—
pjellin yje të vegjël
dielli, ky përtac i verdhë;
as lind, as perëndon