Nga Klarisa REXHVELAJ
Nëse në mbarë botën trashëgimia kulturore fillon tek “fjala”, në Shqipëri fillon me Xhubletën e Malësisë së Madhe , e moçme këtu e 4000 vjet përpara.
Ndër shekuj mbarë bota ka folur për bukurinë e pashoqe të gruasë Malësore, e kjo jo veç për tiparet e bukura me të cilat e ka zbukuruar Perëndia, por dhe për stolit e rralla që tradita e këtyre maleve i ka veshur në shtat bijës së vet.
Ndër palat e xhubletës, rubës me lule ngjyra-ngjyra, shajakut e brezin me rruza e gajtana, fshihet fisnikëria e statusi i një krijese që na tregon historinë shekullore të derës nga vjen, pa za e pa të pa në sy.
Vend i vogël po që traditën e madhe e ka skalit në çdo gurë e kullë, kur ke marrë me trokitë e me thanë “ T’u njat jeta i zoti i shpisë!
-Hajde osh gjetën të kjoftë e mirë se të pruni Zoti!”
Malësia e nderit e burrnisë, e Prek Calit e Çun Mulës, e Deli Metës, e Norës, e Tringës e krenarisë, që edhe sot ju këndohet kënga.
Malësia e njerëzve të mirë e bujar që dhe sot rrojnë me të njëjtën dashuri, me të njëjtën krenari, me mbajtë lartë emrin e madh që na ka rënë për hise.
