Një herë kalova përmes një qyteti me shumë popull,
Shënoja në trut’ e mi, që ta përdor më vonë,
Pasqylirat e tij, arkitekturën, zakonet, traditat;
Po tani, nga gjithë ai qytet më kujtohet vetëm një grua
Që e hasa padashur dhe më mbajti se më deshi;
Ditë për ditë e natë për natë qemë bashkë –
Gjithë të tjerat më kanë dalë nga mendja;
Them, më kujtohet vetëm ajo grua që më desh me shpirt;
Prapë shkojmë bashkë – duhemi – prapë ndahemi;
Prapë më mban përdore – nuk duhet të shkoj!
E shoh ngjitur meje, buzëkyçur, t’hidhëruar, duke u dridhur.
