Nga Kim Mehmeti
Miqve dhe gazetarëve që më pyesin lidhur me aktakuzën ngritur kundër meje s’kam çka u them tjetër përpos se e di që veproj e jetoj në një shtet që ishte e mbeti filiale politik e Serbisë, shtet ku lejohet të brohorasësh ‘Vdekje shqiptarëve’ dhe “Bugari tatari”, po ku nuk guxon të kritikosh asnjë projekt serb, si për shembull atë për ‘Ballkanin e Hapur”, projekt të mbështetur nga tre shtete që shenjë njohëse kanë korrupsionin, mos sundimin e ligjit si dhe ekonomi, sistem arsimorë e shëndetësor të rrënuar.
Dhe në një vend të tillë, qarqet policore e politike kanë strategji të veten si ua mbyllin gojën kundërshtarëve politik: gjejnë ndonjë idiot që ngre akuzë kundër teje, pastaj zbulojnë ndonjë prokuror jomaqedonas ( pra të ‘paanshëm’) i cili të shëtit nëpër gjykata, përderisa të lodhesh e të humbësh para e durim, e që pastaj, të shkosh te ndonjë shok i idiotit që të ka akuzuar, që ta lusësh atë ta bind idiotin që të akuzon ta tërheq padinë, me çka futesh në vorbullën mbytës, ku një idiot të akuzon, e tjetri të shpëton.
Pra, e di se nuk është e lehtë të mbijetosh e të veprosh në një shtet si Maqedonia, ku të gjithë qytetarëve të sajë, Beogradi ua dinë edhe ngjyrën e brekëve që kanë veshur, e le më atë se kush i kundërshton projektet serbe dhe kush i kritikon vëllezërit politik të Presidentit serb.
E njoh pra strategjinë si mbijetohet në shtete të këtilla, e ku dora që të miklon nuk dallon me asgjë nga ajo që të vret dhe ku, mbisundon bindja se maqedonasi, e jo edhe shqiptari, duhet të mendojë me kokën e vet dhe ku, ajo që i lejohet sunduesit nuk mund ta bëjë edhe vasali, ku pra, shumë nga burrështetasit shqiptarë, janë vasalë të disa vasalëve të Beogradit.
Andaj të gjithë debiljave dhe idiotëve, qofshin ata të ‘levicës’ apo të ‘desnicës’, po ua zbulojë një sekretë: më frikacak se unë nuk lind më nëna shqiptare dhe ngaqë jam i tillë, më mposht frika se mos vallë edhe nipërit e mbesat e mia do jetojnë në një Maqedoni si kjo ku jetoj unë, në një vend ku urrejtja antishqiptare të sjellë vota maqedonase e të bënë parti parlamentare, pra në një Maqedoni ku urrejtja ndaj shqiptarëve e bullgarëve shpërblehet, e ku kritikat ndaj Beogradit ta rrezikojnë të ardhmen.
Më në fund të them atë që duhej thënë në fillim: të dashur miq e të nderura gazetarë, mos pandehni se nuk e di që jam i rrethuar nga hiena politike e policore që e ‘mbrojnë’ popullin maqedonas nga unë, por të cilët, në të vërtetë, flenë në Maqedoni e shohin ëndrra serbe. Dhe të cilët, pa mbështetjen e Beogradit, ndjehen si fëmija pa nënën që i ka lindur, që i ka mëkuar dhe që i ka rritur.
