Nga Pëllumb Nako
Të shumtë janë ata që po i bëjnë gjyqin PD-së. Nga jashtë, nga gjysmë jashtë dhe nga brenda saj. Ata nga jashtë nuk ngopen deri sa ajo të zhduket dhe nëse do të ndodhte keshtu, nuk do të lodheshin të vazhdonin deri sa te varrosnin edhe ndonjë trashëgimi pozitive të saj. Thjesht e urrejnë. E urrejnë për atë që është.
Më pas vijnë ata që e kritikojnë PD nga brenda për faktin se ajo nuk mori dot pushtetin duke u prishur shumë plane e projekte që lidhen vetëm me mundësitë që të jep pushteti. Më agresivët janë ata që u ndodhën gjysmë jashtë PD-së, të pakënaqurit e mbetur jashtë listave. Ata ishin brenda partise por prisnin revanshin te dera e saj duke mos bere asnje gram pune. Të gjithê në kor duan modernizimin e partisë.
PD nuk krijoi frymë thanë. Në fakt fryma u krijua, por në kah të kundërt. Gati të gjithë në PD, në të gjitha nivelet menduan se ky popull nuk ka ku vete, përveçse te PD. Kjo për shkak të zullumeve qeveritare. Ky ishte në fakt varianti opozitar i të quajturit popullit dele. Pikërisht kjo frymë bëri që sidomos kandidatët fitues në lista të fillonin e të ndiheshin qeveritarë.
Ata filluan të tregonin hapur shenja arrigance ndaj militantëve, duke u vonuar ne takime elektorale me orë të tëra dhe keqpërdorur besimin e tyre me mendimin: « Po ku do venë? Janë të detyruar të na ndjekin pas. » Po aq arrogancë, po aq moskorrektesë edhe për elektoratin e gjerë.Kurse të tjerët, të etur për të thyer herrësin. Frymë kjo tërësisht e gabuar që nuk krijoi dot ekipe dhe që, mori para edhe kryetarin e PD-së të cilit sot i kërkohet llogari pikërisht pêr këtë gjë. Në fakt kjo është sëmundje kombëtare, jo vetëm e PD.
Me këtë lloj fryme të opozitës, qeveria e kishte të lehtë me gjithë manovrat e saj me dhe pa ndershmëri.