Të mendosh do të thotë të kesh një gjykim mbi një individ, apo situatë të caktuar. Të mendosh me kokën e të tjerëve është komoditet, pasi nuk të nevojitet të vësh në funksion asnjë qelizë trunore.
Mund të mos t’i përcëllosh qelizat e tua trunore, pasi dikush tjetër mendon për ty, duke të udhëzuar mënyrën, kohën dhe numrin e frymëmarrjeve.
Kjo kohë kovidiane duket se na përball me dilemën sistematike- Detyrohet maska apo ndalohet mendimi?!
Tirana më duket si një teatër i madh absurd i vënë në skenë nga Edi Rama, teksa fotografoj njerëz pa maska në klub dhe njerëz me maska në rrugë, fëmijë pa maska në park, fëmijë me maska në klasë.
Kjo çmenduri kolektive na serviret si regjisori i teatrit absurd, si përkujdesje në vetë të pare.
Nëse i kundërvihesh kësaj çmendurie kolektive, gjobitesh. Në këtë rast regjisori të gjobit mendimin.
Nëse më parë në klube varej vetëm shënimi- “ Ndalohet duhani!” sot në klub gjejmë 3 shënime-
Ndalohet duhani!
Ndalohet muzika!
Ndalohet mendimi.
Post Scriptum- Lejohet maska.
