Nga Gjin Gjoni
Për dekada me radhë me mijëra, djem e burra mirditorë, vitet e tyre më të mira i kanë kaluar në miniera, duke nisur nga Rubiku, në Përlat e Kurbnesh, e nga Kaçinari e Repsi në Gjegjan, ku shumë prej tyre kanë humbur jetën në ato që janë cilësuar galeritë e nëntokës
Sëmundja e silikozës ka bërë që shumë minatorë, kryesisht në Selitë, të mos e gëzonin as pensionin, teksa për marren e këtij pushteti që qeveris vendin prej 2013, minatorët nuk e gëzojnë statusin dhe nëse doni të shikoni përçmimin që kanë këto për minatorët, shikoni si e kanë lënë Bulqizën, një qytet që do duhej të ishte i begatë, por noton në mjerim.
Dhe në Mirditë disa prej minierave që janë në punë, punojnë në kushte skandaloze, ku punëtorët janë të keqpaguar dhe pa kontrata dinjitoze.
Tani ka ardhur koha që minatorët do vendosin vetë për statusin pasi në 11 Maj me Partinë Demokratike në pushtet statusi për minatorët do jetë realitet, ndonëse i vonuar, pasi do duhej të ishte bërë që në vitet 2000.
Këta burra meritojnë nderimin më të madh, pasi sakrificat e tyre nuk përshkruhen dot, e ne do kërkojmë që në Rubik të Mirditës tek godina e ish Uzinës në zemër të Rrugës së kombit , të ngrihet një muze për minatorët, jo vetëm të Mirditës, por edhe mbarë veriut të vendit.
Shqiptarët, duhet të njihen me sakrificën e prindërve dhe gjyshërve të tyre që kanë punuar nën nëntokë dhe kanë mbajtur familjet me dinjitet pa ia shtrirë dorën askujt.
Ky muze në Rubik do ishte magnet për vizitorët, kryesisht vëllezërit tanë që vijnë nga Kosova dhe nga Lugina e Preshevës.
Për këtë do koordinojmë pushtetin lokal pra Bashkinë Mirditë me institucionet qendrore në Tiranë dhe me sindikatat.
Kjo kategori burrash të fortë meriton nderimin më të madh dhe përgjatë këtyre javëve kam takuar shumë minatorë në Mirditë, Kurbin e Lezhë, të cilët na kanë dhënë fjalën se rrotacionin do ta mundësojmë së bashku.
