Nga Klodian CARA
E gjithë parandjenja ime që kisha për Adriatik Llapajn dhe lëvizjen e tij “Shqipëria Bëhet” po vërtetohet dita-ditës. Që para zgjedhjeve, Llapaj dhe disa nga mbështetësit e tij shfaqeshin si figura me pasiguri të thella personale dhe sfida të pashëruara brenda vetes. Tani, pas zgjedhjeve, gjithçka është duke u bërë më e dukshme.
Prej disa ditësh, ka nisur një përplasje publike mes “Nismës Thurje” dhe “Shqipëria Bëhet”, e cila kulmoi sot me publikimin në media të një audioje alarmante, ku një mbështetës i z. Llapaj përdor gjuhë të ulët dhe kërcënuese ndaj z. Endri Shabani. Ky incident ngre pyetjen e frikshme: Po sikur këta njerëz të kishin pushtetin e Sali Berishës apo të Edi Ramës çfarë do t’u bënin qytetarëve shqiptarë?
Por shqetësimi nuk mbaron këtu. Fakti që kjo lëvizje arriti të nxjerrë një deputet është një sinjal i qartë alarmi për shoqërinë tonë. Duket se një numër jo i vogël njerëzish janë ndjerë të përfaqësuar nga fjali te thjeshta por tërheqëse në mënyrë populiste: Dhe kjo nuk flet për shpresë por për dëshpërim kolektiv të kanalizuar në drejtimin e gabuar.
Adriatik Llapaj, nga ana tjetër, ka treguar prej kohësh mungesë mirënjohjeje të paktën publikisht. Nëse sot është një emër i njohur në opinionin publik, kjo nuk është vetëm meritë e tij personale. Në fillimet e tij, me aq sa mbaj mend unë ishte gazetarja Sonila Meço që i hapi dyert e debatit televiziv, duke i dhënë hapësirë në ekran dhe platformë për të ndërtuar profilin e tij publik. Por në asnjë dalje nuk e kemi dëgjuar të shprehë falënderim për këtë përkundrazi, ka preferuar të sillet si një “i dërguar nga Zoti”, që ka zbritur për të shpëtuar Shqipërinë. Një qëndrim që nuk buron nga përulësia e shërbimit publik, por nga një ego që nuk fshehet më.
Në fund të ditës, liria na lejon të besojmë kë të duam. Por ajo na jep edhe përgjegjësinë për të gjykuar me maturi. Një individ që nuk njeh mirënjohje, që rrethohet nga mbështetës me gjuhë kërcënuese, dhe që e sheh veten si “shpëtimtar”, nuk është ajo që i duhet Shqipërisë. Jo më. Sidomos kur kemi një popull të lodhur nga premtimet, arroganca dhe zhgënjimet me kostume të reja.
P.S.: Ndoshta është koha që diaspora e para viteve ’90, ajo e urtësisë, punës dhe karakterit, të fillojë t’i japë këtij vendi drejtuesit që ka nevojë. Jo shpëtimtarë me zë të lartë, por shërbyes me përulësi të heshtur.
#shqiperia 🇦🇱
