Përtej
Përtej syve të tu, pashë dashurinë e fshehur
Përtej heshtjes tënde ndjeva shpirtin e lënduar
Kush do më thotë mua, se kush ishe ti?
Përtej shoh, fusha që shtrihen në pafundësi, male që qajnë qiellin,lumenjë që derdhen në dete, dhe dete që derdhen në oqeane,
Përtej teje, ndjej padundësinë e shpirtit të derdhur në tokë si rreze dielli.
Më thuaj që bota është e bukur
Mos e moho as atëherë kur
e mohon veten
Dhe kur ndonjëherë ta mallkosh veten, mos më harro mua.
Përtej këtyre dimensioneve, kërkoj një derë të padukshme ku do mundem të trokas
Shpirtin tim e kam vënë me një torbë, dhe e mbajë mbi shpinën time për gjithë këto vite.
Kam ndjenja të përziera, ndonjëherë më duket se kam lindur dje,
Ndonjëherë më duket se kam një shekull, që kur këmba ime preku së pari dheun e kësaj toke.
Dhe i butë, dhe i ashpër me aromë lotësh dhe gjaku…
Gjithë ato hapa që këmbët e mia, kurrë nuk arritën t’i numërojnë
Gjithë ato përshendetje, pa lamtumirë
Gjithë ato dashuri të fshehura si hijet prej dritës!
Gjithë ato miqësi të humbura në rrjetën e marimangës!
Më thuaj përtej teje, a më sheh mua
Edhe atëherë kur unë i dorëzohem vetëm lirisë sime!
Kësaj perëndeshe mizore që torturon shpirtin tim…
