“UNË PO IKI”
Unë po iki…
Rrugnajës së reve të heshtjes po e kulloj,
Shiun e lotëve të mallit që djeg, për ty,
Përqafuar me hijen tënde po shkoj,
Veç ëndrrat në jastëk po t’i le, mbi sy…
Thellë kraharorit më dhemb kur të mendoj…
“Rika ime e vogël”, s’do të thërrasë më askush,
Dhe këngë netëve, askush më s’do të këndojë…
E ditët e zbehta, me ndjenjë asnjë s’do t’i mbushë..
Askush s’do tretet më pas teje vargjeve,
Askush më për ty, me shpirt s’do të shkruajë…
E kur të jetë dhjetor, për të tënden ditëlindje,
S’do kesh më kurrë një poezi, në sy e në buzë,
“Shëmtaraqja ime e bukur”, në veshin e vogël,
Askush më nesër s’do të pëshpërisë…
Muzë e dhimbjes mbete për shpirtin e lodhur,
Më shtyve të vdes, dallgëve të vetmisë…
Ti humbe si yll i shuar, Udhës së Qumshtit,
Ndiej zërin, të tretet ngadalë nëpër eter,
Mungesa jote shtron në shpirt akujt e mallit,
Dridhem si një zokth i vogël që era e merr.
Unë po iki…
Përmes mjegullës së heshtjes sate…
Përmes vesës së lotëve nëpër terr…
-ENERTIN DHESKALI-
(16 Janar 2024)
