Nga Agron PREBIBAJ
Në këtë poezi, poeti Gjin Progni shpalos rrënjët identitare të kombit tonë që nga lashtësia.
Këto rrënjë ai i shpërfaq përmes figurave të mëdha të kombit, si shenjë qëndrese dhe krenarie, me kumtin e madh se ato nuk duhet të harrohen as të lëkunden sot në kohët e globalizmit dhe të multikulturalizmit e të hutimit që krijohet prej agresionit të butë joshës të kulturave të mëdha.
Edhe pse kjo ndihet si kërcënim, reagimi vetëmbrojtës duhet të ketë syçelësinë e ruajtjes së diçkaje tëndes, e cila është ngjizur në shekuj dhe nuk bën të shpërbëhet e të mbetet thjesht si relikte kujtese.
Mbajtja dhe ringjallja e traditave është apel për çdo shqiptar, pikërisht në këto rrethana.
Duke i bërë thirrje Europës që”ti shohë në sy”,sinqerisht, pikërisht këto kultura, autori shpalos idenë se kultura të tilla të vjetra e pasurojnë kulturën e madhe europiane, sjellin gjithnjë freski dhe origjinalitet në mozaikun e saj.
Poeti Gjin Progni shkruan me një minimum fjalësh, por nëntekstet dhe gjenerimi i ideve përcillet me mjaft zgjuarsi dhe zotësi. a.prebibaj
*****************
PLISI I BARDHË
Jam plis i bardhë,
jam pellazg,
jam ilir,
jam shqiptar.
Plisin mbi kokë mbajti Pirro,
Odiseu,
e mbajti Agroni,
Teuta,
e Skënderbeu.
Dhuratë e bardhë nga malet arbënore,
që zanat e endën, që në lashtësi,
mburojë,
simbol flamur për shqiptari.
Plis i bardhë, faqebardhë djalë pas djali,
plis i bardhë n’tokën time,
n’kullën time,
plis i bardhë nga ashti im.
Shikomë në sy Europë,
isha këtu, kur ti s’ishe,
e këtu do jem
plis i bardhë deri n’amshim.