Nga Bardha ALIMETA
U ngrita si çdo ditë me energjinë pozitive timen, me dëshirën për të pasur një ditë të bukur, e kjo duhet të nisë bukur. Eca rrugës që më çon te kafeja e mëngjesit. Rrugës shikoja njerëz të heshtur, të zymtë me kokën ulur… Mendova, të fjetur ende, të lodhur… Një Zot e di ç’halle kanë…, por kjo panoramë që në mëngjes më trishtoi vërtetë…
Dielli shkëlqen, ajri është i ftohtë, ajër grykash… Por asgjë nga këto s’ma hoqi trishtimin e panoramës që m’u shfaq. Njerëz gri, të zinj, që në mëngjes të nxirë. S’di as vetë pse…, pa motiv që në fillimin e ditës… Kjo është errësirë e frikshme që vjen nga brenda. Kjo është jeta që bëjmë me stres, papunësi, borxhe…
Ulem të shijoj kafen që më dukej se po e pija për vdekje tani, jo më për qef. Përballë meje një vajzë e vogël me kaçurrela të verdhë, me sytë si qielli që i shkëlqenin më shihte e buzëqeshur e më joshte t’i ktheja buzëqeshjen…
Sa e doja këtë dritë shprese tani!… Ajo më bëri të buzëqesh, ta harroj gjendjen e trishtëqe më mbërtheu… Ajo më bëri të shoh diell, det e qiell në një tek ai portret i bukur, rrezatues, i sinqertë… Ajo ishte dita e re, e ardhmja ndoshta e bukur…
E shijova kafenë me gëzimin e një fëmije… Mjafton një shkëndijë drite dhe errësira shpërndahet… Faleminderit Zot që ke krijuar këto kontraste të bukura midis të mirës e të keqes… Fundja jeta i ka ngjyrat e stinëve… Të gjitha do t’i jetojmë në kohë…