Nga Elsa L. Sula
Ditë që ikin të tjera që vijnë,por si këto që po lëmë pas mos ardhshin kurrë. Në ditët e fundit të 2020 teksa bëjmë bilancet e një 365 ditëshi,kuptojmë se kemi kaluar sfida shumë të mëdha,ndoshta edhe më të mëdha se ç’ mund t’i kishim imagjinuar.
Sa e sa herë kemi thënë me “shpirt nëpër dhëmbë” nuk mund t’ia dalim. Ia dolëm,ja ashtu me mungesa, me humbje, me maska, me distanca. I bëmë maskat pjesë të përditshmërisë dhe harruam përqafimet, harruam takimet me të afërmit,me gjyshërit.
U përditësuam me rregulla të reja,që nuk donim t’i provonim kurrë. Shkelem mbi rrugë të pashkelura,në shtigje të pasigurta e trokitën në dyer të panjohura. Mbase diku u ndeshem edhe me të prekshmen dhe e bëmë të paprekshme apo me të pamundurën dhe e bëmë të mundur. Vërtetuam që kaq i fortë është njeriu.
Vërtetuam që heronjtë luftojnë edhe pa armë,luftojnë me medikamente si mjeket apo me penë si mësuesit. Në tik-taket e fundit të vitit lër të lutemi që viti i ardhshëm të jetë më shpresëdhënës. E me shpirtin fëminor t’i shkruajmë letër babagjyshit…”I dashur Babagjysh…viti ishte shumë i mbrapshtë ,por ne ia dolëm.
Këtë vit nuk duam dhurata,por të lutemi në slitën tënde merri maskat,distancat,dezefektantët dhe zhduki në skajin më të largët. Atje ku ka ngrica e na lër të festojmë mes urimesh e përqafimesh të ngrohta…”
