Ringritja e lirisë
E kemi brenda veti
Sikur ka kripën deti
Sikur ka trupi qelizat
Sikur ka natyra ajrin
Sikur lulet kanë pjalmin
Ndodhet në qenien tënde
Në trup, shpirt dhe mendje
Ndodhet gjithandej në natyrë
Çdo gjallesë jeton se është e lirë
S’kish si ta krijojë Zoti më mirë!?
Liria është si gjaku ndër deje
Andej nga çahet fillon rrjedhje
Prandaj tregon kujdes çdo njeri
Që gjaku të lëviz ndër dejet e tij
Kështu funksionon e madhja liri!
Kush e cënon quhet egërsirë
Shtypës i shpirtrave t’gjallë e të lirë
Më e keqe se dhuna mbi varre
Si panterë e zezë gjendet përpara
Duhet mundur, o lëre të t’haje fare.
Liria ka lindur bashkë me njerinë
U gatua në një vend me shpirtin
Nga aty ushqen krejt qënien e tij
Përkulet lëkundet, ringrihet përsëri
Për aq kohë sa shpirti brënda tij rri
Ka gëzim njeriu n’liri, kur i mungn rri si n’zi
Si rrushi i shtypur në tirë, nga kokërr në bërsi
Si lisi në këmbë, gjysmë i njomë e gjysmë kalbësi
Si gjethja me vrug, nga jeshile kthehet si në hi.
Humb veten, identitetin dhe mbushet me ligësi.
Janë delikate lulet shumëngjyrëshe në natyrë
Me formën tiparet, i shkelë dhe ngrihen përsëri
Lulëzojnë në një natyrë jo dhe gjithmonë të qetë
Dëborë, stuhi, thatësirë, kohë të mira e me rrebesh
Dhe janë të lira, prap njëra-tjetrës s’i krijojnë siklet
Atëherë përse njeriu e paska më të vështirë?!
Kush nga gjithësia e kërcënon, përveç vetes së tijë?!
Si dominues i natyrës duhet të ishte edhe më i lirë
Për njeriun liria është e rëndësishme sa perëndia
E krijoi që të jetojë e të punojë, por lirinë ia dhuroi.
Ringrihet liria, për aq kohë sa t’ekzistojë njerëzia
Se kështu e la perëndia, e lidhi ngusht me shpirtin e tijë
E don, e kërkon, e mbron, si më të shtrenjtën për jetën
Si zog fluturon njeriu, kur qenien dhe shpirtin e ka të lirë
Si fajkua kur cënohet, shtrëngohet dhe qielli është i nxirë.
© Autor, Skender Doçi
Tiranë, më 18 Maj 2018
