Nga, Lirim NEZHA
Me “Volvon” time të rëndë që zvarritej për shkak të defekteve që nuk ja riparoja dot kurrë,u nisa atë pasdite për në shtëpinë e prindërve të ish bashkëshortes time.
Në makinë ishim të tre,unë,ish bashkëshortja ime e ndjerë dhe Ela që ende nuk e kishte bërë një vit të jetës së saj.
Do të duhej të përshkonim Vlorën atë pasdite,pa e ditur se kjo ishte një marrëzi. E dija se kishte armë,shumë armë në xhiro,por ende nuk dija se ç’kishte ngjarë një natë më parë në qytetin tim.
Deri sa kaluam tunelin dhe Ujin e Ftohtë,nuk pamë asgjë të veçantë,përveç faktit që gjithandej dëgjoheshin krisma.
Tmerri do të niste tek Akademia e Marinës. Në të dyja anët e rrugës njerës të armatosur që shtinin kot më kot në ajer. Vazhdoja të ecja i merakosur më shumë për vajzën dhe bashkëshorten se sa për vete . Veta isha si i mpirë dhe thuajse i përfshirë në atë marrëzi. Vazhdova më tej per ne Skelë. Një fëmijë,jo më shumë se dhjetë vjeç mbante në dorë një kallashnikov që me vështiresi e ngrinte dhe shtinte në ajër.
Ashtu,përmes plumbash përshkuam qytetin dhe arritëm në shtëpinë e tim vëllai,tek ish kinema ” Ali Demi”.
I gjithë qyteti kishte dalë në rrugë për të përcjelle drejt varrezave tre të vrarët e një nate më parë nga sulmi mbi godinën e SHIK-ut. Histeri kolektive.
“I vrau,i vrau,i vrau qeveria!
Mijëra vete që merrnin pjesë me kallashnikovë në duar dhe me thirrje anti qeveritare në përcjelljen e disa të vrarëve që nuk u dinin as emrat.
Nejse,nuk dua të merrem me komente politike të atyre ngjarjeve të tmerrshme, por thjesht ta kujtoja atë udhëtim përmes plumbash si një episod dhe si një nisje e një konflikti civil pa sens që nisi mjerisht në qytetin tim dhe që përfshiu gjithë Shqipërinë.
Ishte 28 Shkurt 1997 !