Më bëri përshtypje një telefonatë e mbërritur nga një shqiptar që jetonte në Norvegji.
Foli gjatë për situaten katastrofike në të cilën ndodhet atdheu, por ajo cfarë mu duk e “qëlluar” në të gjithë “fjalimin” e zotërisë ishte kjo fjali:”Gazetarët janë njerëzit me të mirë, më të përkryer që ka Shqipëria”(…)
Ndersa nje vit me vone, ne nje bisede “miqesore”, nje shqiptar qe ka jetuar qesa lindi, ne zemer te Shqiperise, tha dicka qe realisht me “vrau”.
“Ku*** duhet te jemi ne, politikanet, por tani po ndodh e kunderta, gazetaret jane bere me ku*** se ne”.
Pra, pavaresisht se ai pohoi me gojen e tij qe do mbroje me cdo kusht “breket e palara” te partise, serish, ata qe pistohemi jemi ne.
E degjova jo pak, por me shume se dy ore, gjersa u shpreh mire, dhe ne fund, pasi me “goditi” deri ku “nuk mbante me”, i thashe:
“Sepse, keshtu na mesuat dhe keshtu e krijuat ju. Une keshtu e gjeta, dhe nuk premtoj qe e vetme te bej ndryshimin. Pra, keto jane pasojat e gabimeve tuaja, qe sot i vuajme ne”.
Dhe prej asaj dite, skam shkembyer me fjale me te…
