Jeta është një betejë sfilitëse, një kriticizëm që nuk kapërdihet lehtazi, një krenari që medoemos kërkon të mos rrëzohet!
Si e tillë synimi më i lartë i saj është plandosja për tokë e jotja, e qënjes tënde!
Por, ti mos u sill si skllave e saj!
Ti mposhte heshtjen, thyeji barrierat e egoizmit, vrapo, dhe mëso t’ia dalësh!
Mos rend me hapa të përgjumur që hera-herës ngatërrohen së bashku dhe janë gati të bien gjunjazi. Ti vrapo me shpejtësinë e kohës, ndiq ritmin e saj.
Nëse ndjen lodhje, përçmim, zhgenjim apo mungesë dashurie mos u demoralizo menjëherë. Gjej një stol të drunjtë në ndalesën më të afërt dhe pusho trupin tënd. Lëri menjëanë të gjitha sendet personale, edhe ato të komunikimit me të tjerët. Pushoje zërin e të gjithë telefonatave që ritmojnë me valë interesi dhe ndiz zërin e qetësisë. Shiko përreth, luaj me natyrën “gjysmake” , qesh si e marrë me zogjtë e ulur pranë teje qe te çukasin për thërrime të mbetura nga kalimtarët, shiko me kureshtje, vërej me sy të ngrysur, prit me mendje të hapur!
Prit gjithnjë ata njerëz që do vrapojnë të të gjejnë rrugëve të shtruara me kalldrëm që shum herë të ngjajnë sikur të grricin këmbët me qëllim. Ndoshta do të vijnë, e po erdhën mbaji mend si të dashurit e tu.
Fundja të kërkuan kur ti nuk ishe!
E nëse askush nuk vjen, fshiji lotët e vetmisë, ngrihu në këmbë, mbaje veten fort dhe dhuroi asaj një përqafim me të dy krahët!
Ec në të njëjtën rrugë, shkelmoji fort të gjitha objektet që të zënë sytë dhe shikoji të gjithë në sy. Vrapo, edhe kur ka ndalesa vrapo!
Mos e ul kokën se të tjerët munguan në ditën tënde , mos u lodh nga frika e humbjes, e mungesës së fuqisë, mos u druaj nga vëmendja e të tjerëve, mos u çmend nga shpresëmarrësit, mos u distanco nga vetja, mos ndjej frikë të lëshosh duart e atyre që u larguan!
Mos u zemëro!
Ti je më tepër se ata , ti je më e fortë, ti ja del pa këdo, ti je e mjaftueshme, ty të mjafton vetja!
Fundja ti je femër!
Je mësuar të rritesh , mëso të ia dalësh edhe pa ata që nuk erdhën kurrë!
Ata janë “rrugaçët e dashurisë”, “të mjeruarit e guximit dhe forcës”, ata janë ata dhe jo ti!
Ti je vetë forca!
Ti je femër!
