Nga Klea SPAHO
Te heshtur te gjithe u strukem tek foleza jone e ngrohte ,filluam te lexojme libra te cilat mezi prisnin ti hiqnin pluhurin e vetmise . pushuam dhe beme lojra nga me terheqset ,madje dhe arti mori tjeter ngjyrim.
U mesuam te jetojme nje jete ndryshe ,e izoluar por e bukur ,degjuam heshtjen e shpirtit ,dhe friken e virusit. Dikush meditonte dhe me frymezimin rastesor filloi dy vargje ti thure, dikush kercente qe te shuante zjarrin e merzise, dikush lutej, lutej qe kjo ndodhi te merte fund.
Gjithcka ndaloi ,si ora qe i mbarojne baterite,nuk kishte me puthje dhe as perqafime, te ngrohta. Kishte vetem nje meter largesi,nje pershendetje se largu qe na u be monotoni e dites.
Kaloi dhe ne filluam te mundim friken,te mbronim familjen ti jepnim njeri tjetrit kurajo, se mbas cdo lufte ka paqe. Do ti rikethehemi jetes pa e humbur ate dhe sdo e shperdorojme kot.
Mbase duhet te ndodhte dicka per te kuptuar se sa e bukur eshte, se do te enderrojme pa patur frike,dhe do te fillojme ta jetojme ashtu si duhet.Buzeqesh sepse gjithcka kaloi.
Ne do te mund te perqafohemi perseri edhe me shume se dje …
