Editorial nga Sokol Gjoni
(Një radiografi e zhveshur e hipokrizisë politike dhe e braktisjes kombëtare)
Në Shqipëri, patriotizmi ka përfunduar në vitrinën e politikës si një trofe i shpëlarë, i shfaqur vetëm në ditë ceremoniale. Prej vitesh, klasat politike e valëvitin flamurin si mjet marketingu, jo si simbol sakrifice. Patriotizmi i tyre është një skenë prej kartoni: hijerëndë nga jashtë, bosh nga brenda. Patriotizmi i një dite, ai i fotografive, i protokolleve dhe i retorikës së zhurmshme, ka zëvendësuar patriotizmin e përditshëm që kërkon vepra, reformë, përgjegjësi dhe integritet.
Ndërsa politikanët ngrihen në podiume, Shqipëria boshatiset. Ndërsa fjalimet mbajnë tingull solemn, realiteti mban aromë braktisjeje. Ky kontrast është tashmë dramatik. Dhe mbi të gjitha, është i qëllimshëm.
Në Shqipëri, patriotizmi është shndërruar prej kohësh në një skenografi të neveritshme politike. Çdo 28–29 Nëntor, politikanët zbresin në sheshe me flamuj në duar, me gjeste të qëlluara për kamera dhe me tone teatrale që s’i besojnë as vetë. Ata që 364 ditë të vitit votojnë ligje që dëmtojnë shqiptarët, pikërisht në ditën e Pavarësisë kujtohen të pozojnë si mbrojtës të kombit. Ky është patriotizëm i paketuar, i rremë, i konsumuar për propagandë, një patriotizëm i një dite, që fsheh dështimet e përditshme.
Ky ritual nuk është më folklor politik: është fyerje për inteligjencën e publikut. Sepse ndërsa flamuri valëvitet në ceremoni, vendi zbrazet; ndërsa politikanët flasin për atdhe, qytetarët arratisen nga atdheu.
Dhe kjo nuk është rastësi. është pasojë.
Pasojë e keqqeverisjes së vazhdueshme.
𝗔𝗻𝘁𝗶𝗽𝗮𝘁𝗿𝗶𝗼𝘁𝗶𝘇𝗺𝗶 𝗶 𝗾𝗲𝘃𝗲𝗿𝗶𝘀𝗷𝗲𝘀 𝘀𝗵𝗾𝗶𝗽𝘁𝗮𝗿𝗲: 𝗯𝗿𝗮𝗸𝘁𝗶𝘀𝗷𝗮 𝗲 𝗸𝗼𝗺𝗯𝗶𝘁 𝘀𝗶 𝗽𝗼𝗹𝗶𝘁𝗶𝗸𝗲̈ 𝘀𝗵𝘁𝗲𝘁𝗲̈𝗿𝗼𝗿𝗲
Le ta themi troç: në tri dekadat e fundit, politika shqiptare ka prodhuar një model të qartë anti-patriotik. Jo nga retorika — nga veprat.
A ka gjë më antishqiptare se shpopullimi i vendit?
Shqipëria ka humbur mbi një të tretën e popullsisë. Ky nuk është “trend global”. Është kambanë alarmi për një shtet të rrënuar nga politika që nuk ofron as siguri, as shpresë, as drejtësi.
Ikja e shqiptarëve është rezultati më i zi i çdo qeverisjeje të dështuar.
A ka gjë më antishqiptare se kapja e institucioneve?
Meritokracia është zëvendësuar nga patronazhi; institucionet janë dorëzuar tek partiakët dhe klientelistët; drejtësia është kthyer në instrument selektiv; administrata është shndërruar në strehë të militantëve, jo të profesionistëve.
A ka gjë më antishqiptare se shitja e pasurive kombëtare?
Nga energjia te mineralet, nga uji te toka, gjithçka është negociuar në errësirë dhe shpesh në dëm të publikut. Pa transparencë, pa llogaridhënie, pa përgjegjësi.
Dhe megjithatë, të njejtët politikanë që i shkaktuan këto plagë, dalin para popullit dhe flasin për “Atdheun”.
Hipokrizia ka arritur nivele të papërshkrueshme.
𝐏𝐚𝐭𝐫𝐢𝐨𝐭𝐞̈𝐭 𝐞 𝐜̧𝐝𝐨 𝐝𝐢𝐭𝐞: 𝐬𝐡𝐪𝐢𝐩𝐞̈𝐭𝐚𝐫𝐞̈ 𝐪𝐞̈ 𝐩𝐮𝐧𝐨𝐣𝐧𝐞̈, 𝐯𝐮𝐚𝐣𝐧𝐞̈ 𝐝𝐡𝐞 𝐥𝐚𝐫𝐠𝐨𝐡𝐞𝐧
Ndërkohë që politikanët flasin për patriotizëm, patriotët e vërtetë janë në terren — ata që nuk duken në ekrane. Mësuesit që punojnë me rroga qesharake. Mjekët që mbajnë sistemin shëndetësor në këmbë. Punëtorët shqiptarë në emigracion që mbajnë familjet dhe ekonominë vendase me remitanca. Të rinjtë që luftojnë të mos largohen, por nuk gjejnë vend në këtë vend.
Këta janë patriotët e çdo dite.
Ata që sakrifikojnë pa bërë zhurmë.
Ata që paguajnë faturën e keqqeverisjes.
Ata që janë të padukshëm për politikanët, por të pazëvendësueshëm për Shqipërinë.
Mjerimi i këtij vendi është fakti që politika nuk e ka shkelur thjesht kontratën me ta, por i ka tradhëtuar.
𝐏𝐚𝐭𝐫𝐢𝐨𝐭𝐢𝐳𝐦𝐢 𝐢 𝐯𝐞̈𝐫𝐭𝐞𝐭𝐞̈ 𝐞̈𝐬𝐡𝐭𝐞̈ 𝐫𝐞𝐟𝐨𝐫𝐦𝐞̈, 𝐞̈𝐬𝐡𝐭𝐞̈ 𝐬𝐡𝐭𝐞𝐭, 𝐞̈𝐬𝐡𝐭𝐞̈ 𝐝𝐢𝐧𝐣𝐢𝐭𝐞𝐭
Patriotizmi nuk është fjalim. Nuk është flamur i shpalosur me patos. Nuk është video për rrjetet sociale.
Patriotizmi është:
• krijimi i vendeve të punës,
• ndërtimi i institucioneve të forta,
• mbrojtja e pasurive publike,
• lufta kundër korrupsionit,
• forcimi i drejtësisë,
• garantimi i arsimit dhe shëndetësisë,
• respekti për qytetarin.
A ka ndodhur kjo?
Aspak.
Prandaj Shqipëria nuk po braktiset nga qytetarët, po braktiset nga shteti.
𝐊𝐨𝐡𝐚 𝐞 𝐩𝐚𝐭𝐫𝐢𝐨𝐭𝐞̈𝐯𝐞 𝐭𝐞̈ 𝐧𝐣𝐞̈ 𝐝𝐢𝐭𝐞 𝐩𝐨 𝐦𝐞𝐫𝐫 𝐟𝐮𝐧𝐝
Ky vend nuk ka më luksin të tolerojë patriotizmin e rremë, patriotizmin dekorativ, patriotizmin e kartolinave.
Shqipëria ka nevojë urgjente për një kategori të re burrështetësish: me vizion, me integritet, me kurajo për të thënë të vërtetën, me vullnet për të reformuar.
Ka nevojë për politika që ringrejnë besimin kombëtar, që kthejnë shpresën, që e shohin të ardhmen e vendit si përgjegjësi historike, jo si mundësi pasurimi.
Patriotët e një dite kanë mbajtur peng Shqipërinë për shumë gjatë.
Shqipëria sot ka nevojë për patriotë të çdo dite.
Jo për njerëz që valëvitin flamurin, por për njerëz që e mbrojnë.
Jo për politikanë që flasin për atdheun, por për burrështetas që ndërtojnë shtetin.
Jo për ceremoni me banderolë, por për reforma me substancë.
Vetëm atëherë Shqipëria do të ketë të ardhme. Dhe vetëm atëherë fjala patriotizëm do të ketë vlerë.
