Nga, Lisjana ÇALI
Nga larg, Shqipëria më duket gjithnjë më e vogël.
Jo se malet janë ulur, jo se deti është tërhequr, por sepse është gllabëruar si një copë bukë nga goja e atyre që s’ngopen kurrë.
Ata nuk e matin pushtetin me dashurinë e popullit, por me gjatësinë e hijes që lëshojnë mbi vend. Dhe hije ka gjithkund.
Jemi rritur me ndjenjen e krenarise ne librat e shkolles per figuren e Skënderbeut.
Sot, bijtë e tij të rremë e përdorin flamurin si një perde të kuqe për të mbuluar pazaret e errëta. “Skënderbeu” i sotshem, i tyre është një piktor i vjetër që nuk pikturon male e kala, por vizaton hartat e censurës, ndërsa oborri i tij i oborrtarëve nga Spiropali e deri tek ata që këndojnë lavde në çdo podium rrotullojnë të njëjtën këngë monotone: “Rroftë padroni!”.
Dhe ja ku e kemi… News24 bie nga ekrani si një llampë që fiket jo nga stuhia, por nga duart që urdhërojnë errësirën. Një klikim i butë në tastierat e pushtetit mjafton për të mbyllur një zë që nuk këndon në tonin e tyre. Nga ky vend, fjala e lirë po hiqet , derisa do të mbetet vetëm heshtja e transmetuar 24 orë në ditë.
A do kete fund? Në male, kufijtë vizatohen nga lapsat e zyrave, jo nga gjurmët e brezave që kanë jetuar aty. Nikaj-Mërtur, Theth, Valbonë… nuk janë më shtëpi, janë parcela “shtetërore” gati për t’u falur në emër të zhvillimit. Por zhvillimi që mbyll derën e të zotit nuk është zhvillim është grabitje e veshur me kostum.
Ndërsa njerëzit merren me bukën e gojës, pas dyerve të mbyllura po flitet për fabrika armësh. Po ndërtohen fole çeliku ndërsa shkollat rrënohen, spitalet zbrazën, dhe të rinjtë ikin. E gjitha bëhet në heshtje, sepse heshtja është oksigjeni i pushtetit që ka frikë nga drita.
Ky vend eshte pushtuar se mbrendshmi.
Ky pushtim nuk ka flamur të huaj, ka firmën e vendasve. Nuk vjen me tanke, vjen me buzëqeshje para kamerave dhe me çelësin e zinxhirëve në xhep. Nuk kërkon trofe lufte, kërkon mendje të nënshtruara.
Nga larg, unë e ndjej çdo shuplakë që i jepet lirisë si të më godasë mua. E ndjej kur mbyllet një sinjal, kur shpronësohet një tokë, kur një ekran bëhet pasqyrë për një njeri të vetëm. Ky vend nuk është pushtuar kurrë kaq fort nga jashtë sa është sot nga brenda.
Dhe e di ç’është më e hidhura? Nëse heshtim, fundi i Shqipërisë së lirë do të jetë një pllakë mbi varr ku shkruhet: “Këtu pushon një popull që u mësua të mos flasë.”
Shqipëria nuk është e atyre që mbyllin sinjale dhe shtetërojnë toka për pazare. Shqipëria është e atyre që ndezin drita, hapin dritare dhe nuk e lënë të shuhet fjala. Sepse fjala është fryma e këtij vendi dhe fryma nuk blihet, nuk shitet, nuk mbyllet.