Nga Fitim Zekthi
Le te leme larg intriges politike ata qe kane dhene jeten.
Gjithmonë kur përkujtohen të rënët për vendin, kombin apo për vlera të thjera të larta njerëzore si liria, drejtësia, mbrojtja e jetës kam një trishtim të fortë gri të përzierë me një lloj zemërimi. Ne raste të tilla përpiqem të futem në atë që kanë bërë, përpiqem të kuptoj fuqinë e madhe që i shtyu të japin gjënë më të madhe që kanë. Ajo që kanë bërë, ajo fuqi e tyre për të dhënë edhe jetën, ajo dashuri aq sublime për vendin, për atdheun, për lirinë apo vlera të tjera të nalta më bën të ndjehen i dobët, i pafuqi, më mbush me një respekt të patregueshëm, më shtyn të bëj lutje të forta për shpirtrat e tyre dhe më zhyt në një heshtje të rëndë në ato momente.
Më duket mdhështore ajo që bënë mijëra shqiptarë që mbrojtën dhe u vranë duke mbrojtur Shkodrën në vitin 1912 nga malazezët (përfshirë dy gjyshërit e babait tim), më duket e pabesueshem që një djalë i ri idealist si Skerdilajd Llagami shkoi dhe luftoi për lirinë e Kosobvës dhe dha jetën atje, më lë pa frymë ajo që bëri që bëri Indrit Cara, i riu kavajas që shkoi dhe luftoi dhe dha jetën për lirinë e Kosovës. Më duken të nëj përm,ase mbi njeërzore të gjithë ata njeërz që e desëhn këtë vedn më shumë se sa veten, që i deshën vlerat e lirisë apo të drejtësisë më shumë se sa veten. Kur shoh ceremonitë, fjalimet, statuset pa fund në facebook kuptoj se [pjesa dërrmuese as që jan duke medituar për asnëj sekondë mbi atë akt madhështor të dhënies së jetës nga dëshmorët.. Kur shoh që shumica vrapojnë të shkruajnë diccka apo të thonë diccka që të duken sikur vlerësojnë martirizmin dhe idealet e tyre më kap pos trishtrimit edhe zemërimi. Sigurisht që është hipokrizi e shëmtuar.
Shumica e tyre nuk japin asnjë gjysëm leku, jo më të japin pronën për shkolla, për spital, pr jetimore apo për xhami dhe kisha sicc kanë bërë më të mirët tanë. Këta bëjn ccdo intrigë, mashtrojnë dhe gënjejnë gjithë ditën për nëj post, për nëj tender, për një mandat dhe jo të japin jetën. Sot ka 23 vjet nga vrasja e Azem hajdarit. Edhe sot po e njëjta gjë. Unë përsëri të njëjtin trishtim dhe zemërim. Mbrëmjen e errët të 12 shtaorit të 1998 kisha shkuar në fshat tek prindërit. Ishte nja natë me shi të rrëmbyer dhe vetëtima. Dritat ikën shpejt për shkak të kohës së keqe. televiziori dhe radioja nuk punonin. Vetëm në mëngjes e mësova për vrasjen e Azem Hajdarit. Rruga për në Tirane ishte e pafund. Kur erdha kishte qetësi të frikshme dhe dhimbje të madhe. Në 14 shtator isha në shesh, isha te kryeministria, isha me kortezhin. Ishim të shkatërruar. Mendoja vazhdimisht kurajon e tij për të dalë natën e errët nga zyra duke e ditut se kush ishte atje. Jeta e tij me dilet e gjitha perpara.
Gjithmonë e kam menduar këtë akt të tijin. E kam lidhur gjithnjë me historinë e tij që nga dita e parë në dhjetor të vitit 1990 e deri ne 12 shtator. Kurrë nuk kam shkruar gjë dhe nuk kam thënë asgjë ne media per tu dukur sepse e përjetoj me veten time aktin dhe flijimin tij. Ai luftoi për 7 vjet, u sha, u nderau, u përzu, u afrua, u plagos, u shërua, luftoi pastaj u vra. Sot shoh që shumëkush për te thotë se jeta e tij, vrasja e tij, ideali i tij thërret për kushtrim, është kujtesë për kushtrim apo simbolizon lirinë dhe luftën për liri etj. Të gjithë e dinë që askush prej tyre nuk e mendon aspak thellë në veten e tij aktin sublim të tij, askush prej tyre nuk ka asnëj grimë meditim, reflektim, veneracion për dhënien e jetës. këta nuk japin as gjysëm leku, këta përdorim dhe bëjnë ccdo intrigë vetëm për famë, pushtet.
Unë i dua me dhimbje ata që kanë dhënë edhe diccka të vogël për këtë vend. Kur shumica jonë të dijë të kuptojë vërtetë se ccdo të thotë japësh jetën për vendin atëherë ne mund të kemi një ardhmëri të sigurt. Le ti nxjerrim te pakten larg politikes se dites ata njerez qe jane vrare per vlera te larta. Le ti mbajme larg epshit politik, larg intriges politik duke qene se vete nuk bejme dot asgje me shume.