Nga Agron PREBIBAJ
Unë e kam ndjekur me vemendje tashmë poetën magjepëse, e cila vjen nga Bugjoni i Pukës dardane, e rritur në Tropojë e me banim në Lezhë, ky trekëndeshi i frymëzimit të zonjës e cila sjell me plot zell e dashuri njerëzore krijimtarinë e saj.
Ajo është Prenda Sejdia, poetesha e cila e ka krijuar profilin e vet dhe vargu i saj ritmon e përcjell kumte njerëzore. Tipari kryesor i stilit të saj është lirshmëria e të shprehurit, larg tabuve dhe vetfrenimeve dhe ndjeshmëria që përcjell botën e kristaltë femërore.
Deri tani poetja numëron mbi dhjetë libra poetikë të botuar, duke dëshmuar se poezia tek ajo nuk është rastësi, por vijimësi e natyrshme e një shqetësimi të përhershëm për të artikuluar me zërin e saj çaste në përditshmëri dhe histori, në tradita, etnokulturë, për t’i sjellë bukur e kthjellët imazhet të cilat poetja i thur dhe i qëndis si ato lëndinat e bjeshkëve nga lulet pranverore të Bugjonit të Pukës apo të Tropojës, e Lezhën e beslidhjes.
Gjendesh gjithnjë në ngrohtësinë e stinës,
Gjendesh brenda atij qarku të kristaltë.
Qyteti e stinët më rrëmbejnë çdo çast,
Aty ëndrrat të gjitha jetojnë.*
Vargje të bukura, të çiltra dhe plot sinqeritet që tregojnë se poetja është e lidhur ngushtë me jetën dhe jo vetëm kaq, por verbi i saj merr frymë e plazmohet prej bukurive të jetës, të fshatit, qytetit dhe të stinëve, të cilat,- por bukuria e tyre arrin të shkrijë kufijtë në poezinë e peteshës Sejdia.
Poezia e saj të emocionon, sepse buron natyrshëm nga frymëzimet e poetes, ajo nuk është e shtirë, nuk ka pozë, as nuk vjen e menduar, përkundrazi, poezia e zj.Sejdia buron dhe vargu i saj e cila gjen shprehjen adekuate përmes thjeshtësisë së fjalës, por njëherësh fiton edhe thellësinë e nëntekstit dhe vërtetësinë e mesazhit, larg stisjeve apo kërkimeve për modë.
Nisur nga kjo, e them me bindje se Prenda Sejdia është poetesha e vërtetë këmbëngulëse dhe plot pathos, ndërsa në vargjet e saj ndjejmë flladin e ditëve me plot ndjesi, kënaqësinë që jep bukuria e jetës me harmoninë e dashurisë, por edhe jehonën e bjeshkës dhe nderimin për kullat e larta në malësi, teksa këndon:”Kullat e moçme seç ma shtojnë frymëzimin”, Ngjan se ndjenjat që zgjohen brenda saj, shpërthejnë fuqishëm për këtë shkak të jetuarit përditë me poezinë, në dashurinë për njeriun dhe për çdo gjë të bukur që e rrethon atë ose që e mbart ai vetiu.
Zbulim i së bukurës në përditshmëri, adhurimi për çdo gjë të shkuar që mbart jehonën e vlerave me të mira, krenaria për malësinë e për madhështinë e traditave janë disa tipare tematike të poezisë së saj që gdhenden përmes vargut të spikatur dhe që të mbetet në mendje, larg të dukurit dhe imponimit fals.
Në poezinë e saj ndjenja gurgullon heshturazi, pa emfazë, si ato mbrëmjet verore buzë detit, ajo është e pranishme dhe e çiltër, mbart intonacionet e buta të zërit femëror dhe mbjell shpresë dhe bindje se jeta nuk mund të thahet nga llogaritë e ftohta meskine, të cilave poetja u kundërvihet. Këtë ndjenjë poetesha e shpreh duke e infiltruar përmes një mendimi të kulturuar dhe në këtë aspekt poezia e Prenda Sejdisë fiton mendim, përmasë filozofike, kur ajo i shpalos qëndrimet e veta poetike krejt natyrshëm dhe besueshëm.
Vargu i Prendës është herë i lirë e here i organizuar, por më së shumti i lirë, ku ritmi dhe tempi i vijnë e përshkallëzohen vrullshëm, herë me fuqinë e flladit të lehtë e herë me atë të stuhisë. Ky varg afron modernitet të shprehuri, pasuri figurash artistike, por njëkohësisht vjen përtej limiteve të vakëta, ndërsa konkretizohet duke shpalosur pamje të mrekullueshme poetike.
Prenda Sejdia, me mbi dhjetë librat e saj poetikë, tashmë e ka krijuar portretin e vet si poete serioze, me pretendime, duke e rritur nivelin e të shprehurit poetik nga libri në libër, duke pasuruar këndvështrimet dhe duke zgjeruar larminë tematike.
Ajo vjen si poeteshë që imponohet natyrshëm dhe këndon me zërin e vet i cili ngjall emocion dhe të shtie në mendime. Poetja e cila po afron monografi e studime për hapsirën mbarëShqitare do jetë risia e femërës e cila ushqen më mirë se askush ndjenjën kombëtare.