Nga Elona CASLLI
Vetëvrasja është divorc me jetën. Dikush që vetëvritet e ndien jetën të huaj ose ndihet i tepërt brenda saj. Duket se jeta i peshon si një barrë e rëndë mbi shpinë dhe ai vendos ta lërë në tokë këtë peshë duke u vetëvrarë.
Në spitalin ” Shefqet Ndroqi” shënohet një vetëvrasje tjetër. Thuhet se një burrë 60 vjeç, është hedhur nga kati i tretë i spitalit për t’i dhënë fund jetës.
Teksa përballesh me rastin e pestë të vetëvrasjes, në të njëjtën skemë, lind pyetja- Çfarë ndodh në atë spital?!
Një njeri, që mund të ngrihet nga shtrati të hapë derën, që mund të dalë deri tek ballkoni, që mund ta kapërcejë këtë të fundit dhe të hidhet, nuk është një njeri në stadin e fundit të sëmundjes ose e thënë ndryshe nuk është një njeri në intubim. Atëherë, çfarë e shtyn këtë njeri ta braktisë me vullnet të plotë jetën?!
Jemi përballur me raste në jetën tonë, kur njerëzit janë diagnostikuar me kancer në gradën e fundit dhe nuk i kanë dhënë fund jetës, përkundrazi kanë luftuar deri në fund.
Post Scriptum- Qofshin të parajsës shpirtrat e vetëvrarë!











