Poezi nga Vulnet MATO
Moj bukuroshe me faqet gri.
s’të gjej dot ku rri me shpi!
-Unë or djalë, kam shtëpinë,
te barakat me llamarinë…
-Si jeton aty, moj faqe gri,
punon baçe, apo mjel dhi?
-Nuk mjel dhi, as punoj baçe,
Mbledh bidona dhe kanaçe.
-Ç’i do vjetërsirat që u vjen era,
hedhur kazanëve me plehra?
-Të jenë hedhur dhe në gjiriz,
me to ha bukën, me qep e gjizë!
-Ku ndodhen barakat, ku fle ti,
moj bukuroshe, me faqet gri?
-Atje poshtë, ku zgjatet Lana,
ku ujërat e zeza, derdh Tirana.
-Si jeton aty, moj vajz’ e mirë,
ku dhe ajri, bie era thartirë?
-S’kam ç’bëj, këtu më kanë lënë,
Të vuaj bashkë, me bab’ e nënë…
* *
-Moj bukuroshe faqe bardhoshe,
banon në Durrës, në cilën qoshe?
-Megjithëse jam vajzë nga qyteti,
banoj në çadrat që ngriti tërmeti…
-Si rri në çadër, mes vapës e shiut,
ku dhe fryma, i mungon njeriut?
-Jam dënuar me vuajtje të rënda,
të duroj, ç’bie jashtë, bie brenda…
-Po ju nuk keni kushte higjienike,
as si ata të kohës parahistorike!
-Ne jemi më keq se njerëzit e egër,
as si në Afrikë, ku rrojnë fiset negër.
-Si ia bëni për banja e nevojtore,
se ato çadra, s’janë as si fjetore?
-Rrimë në radhë gjithë natën jashtë,
te gropat wc, rrethuar me kashtë.
-S’paska vuajtje, më keq se tek ju.
moj bukuroshe e baltës gjer në gju.
-Janë dhe bukuroshet e Thumanës,
që presin shtëpi nga kokat e Tiranës.
-Tërmeti ka rënë, para një viti,
qeveria çadrat, provizore i ngriti!
-Shteti bukurinë, na shëmtoi fare,
na la në baltën e fjalës gënjeshtare.
-Pas tërmetit dhe koronavirusi,
ka rrezik, thellë nën baltë t’ju fusi.
-Tani falemi e lutemi, te Shënanoi,
mbase kisha e Laçit, do na shpëtojë!..
