Ditë e Re
Për disa, dita nis në Ora News, me dyshen e re në ekran, Arjola Shehu dhe Kelvi Kadilli. Emisioni i tyre, quhet me të drejtë dhe pa imagjinatë, “Ditë e Re.” Arjola dhe Kelvi e nisin me nge, flasin ngadalë, pinë kafen e tyre me terezi, dëgjojnë gjithë durim motin, gati sa s’shtrihen në kolltukët e tyre se është shumë herët dhe gjithë kjo mungesë ritmi po i përgjum sërish.
Pas pjesës hyrëse me gazeta, mot, kurs këmbimi e horoskop, “Ditë e Re” vijon me një intervistë me një personazh dhe me një panel që diskuton një temë çfarëdo, si puna e tradhtisë. Tradhti në këtë orë të hershme të ditës? Po, por për fat të keq, këto tema të padëgjuara për mëngjesin janë e vetmja gjë e gjallë dhe interesante. Gjithçka tjetër nuk të zgjon, siç supozohet të bëjë një emision i quajtur “Ditë e Re.”
Në studion e tyre është gjithmonë e dielë, drekë. Një nga ato të diela ku s’di ç’të bësh. Ndoshta ikën nga liqeni, ndoshta shtrihesh prapë. Pak më shumë ritëm dhe shumëllojshmëri në kontent do t’i bënte vetëm mirë stafit të “Ditë e Re” dhe shikuesve të tyre.
Rudina
Nëse një javë rresht, orën pesë ia dedikoni Tv Klan, do të vini re se “Rudina” ka një surprizë për çdo të ftuar. Një surprizë është fjalë e madhe. Ka të njëjtën surprizë për çdo të ftuar, që konsiston në një videomesazh nga një njeri i afërt. Shumë shpesh kemi parë videomesazhe të tilla që realizohen nga bashkëshorti i të ftuarës apo nga vëllai, njerëz me të cilët ndan jetën dhe s’kanë asgjë për t’i thënë publikisht pa u sheqerosur.
Për më tepër, nëse gjithë të ftuarit marrin të njëjtën surprizë, pse quhet surprizë? Ata e dinë shumë mirë ç’i pret. Nuk ka kuptim.
Mos i fol shoferit
Kujt shoferi? Emisioni bëhet në studio. Me përjashtim të intervistës së Drilon Hoxhës, që u bë në makinë, të tjerat bëhen në studio. Kështu që, kujt shoferi?
Casa De Los 3s
Mbetet mister nëse ky emision duhet marrë seriozisht apo është njëfarë satire. Ndoshta është një nga ato produksione që është i keq qëllimisht sepse ka njerëz në botë (unë), që shohin gjëra të këqija sepse janë argëtuese. Por, “Casa De Los 3s” ngjan si një makth parë një natë me ethe. Asgjë s’ka kuptim te ky emision. “Formula,” rolet e njëri a tjetrit, mungesa e strukturës, bisedat kaotike. “Casa De Los 3s” është një shtëpi demode që ka marrë flakë dhe zjarrfikësja refuzon të vijë.
Shiko kush luan
Shiko kush intervistohet! Vetëm një i ftuar! Pse ky dhe jo një tjetër? Nuk e dimë, por s’ka shumë kuptim. Nëse ftohen të gjithë në të njëjtin emision, pse nuk trajtohen të gjithë njësoj? Fundja, ftesa është një formë respekti. Për më tepër, “Shiko kush luan” është game show, s’e shohim kund nevojën për një intervistë.
Dua të të bëj të lumtur
Në këtë paragraf do të diskutojmë konfuzionin e përbashkët kur dalin në skenë fëmijë dhe bëjnë diçka që ka lidhje me historinë që po diskutohet. Për shembull, fëmijë që sjellin piktura në skenë, fëmijë që ndezin globe të varura në tavan, fëmijë që sjellin lule, fëmijë që formojnë fjalë me shkronja gjigante, fëmijë që përdoren nga produksioni për të ngjallur një tjetër ndjenjë dhembshurie te shikuesi. Janë një objekt skene që s’i japin asgjë skenës përveçse 30 sekonda më shumë në minutazh.
Treshat
Segmenti Mes binjakëve te “Treshat” është frymëzuar (rëndshëm) nga Between Two Ferns me Zach Galifianakis, por nuk ka asnjë nga atributet që e bëjnë emisionin origjinal argëtues. Me përjashtim të dy bimëve jeshile, që te “Treshat” s’janë as fiere, intervista nuk ndjek të njëjtën linjë jo konvencionale dhe nuk shpalos një tjetër anë të personazhit, që nuk e shohim dot në daljet tipike televizive. Gjithashtu, i njëjti personazh nis të ngacmohet në fillim të emisionit, ngacmohet këtu, ngacmohet aty deri sa s’ka më kuptim asgjë.
Dance with Me
Nëse çdo javë fiton një çift, ku kulminon ky spektakël kërcimi? Ndoshta te finalja, ngaqë është puntata e fundit, jo s’e ajo fitore ka më shumë peshë nga të tjerat. Kur heq konceptin e garës, “Dance with Me” është thjesht ca njerëz mesatarisht të famshëm që kërcejnë me njëri-tjetrin.
Klanifornia
Disa ndjekës të spektaklit kanë aluduar se prezenca e Marinës në “Klanifornia” s’ka kuptim. Stili i prezantimit, që është i denjë për spektakle si “C’est la vie” me shokë, nuk bie në të njëjtën linjë me emisionin e humorit. Mos ndoshta do të ishte më mirë sikur aktet të lidheshin me njëri-tjetrin vetiu, pa ndihmën e një paragrafi që zor se thotë gjë?
