Qëllonte të ulej në karrigen e tavolinës prej hekuri dhe më ftonte duke tërhequr karrigen prapa për të më bërë vend e pasi ulesha përballe saj, prisja të më thoshte diçka. Por ajo nuk fliste dhe unë i përgjigjesha me heshtje. Deri sa pas minutave të tëra në heshtje, mamaja ja niste dhe komentonte me zë te ulet gati në të belbezuar , tingujt që vinin nga jashtë . Britmat e komshiut tonë të shurdhër që shante e thërriste në balllkon, zërat e fëmijeve apo dhe të lehurat e qenve. Me mua asnjë fjalë, asgjë për të thënë dhe pasi mendoja se më kishte thirrur kot, ngrihesha nga aty i nervozuar duke bluar me vete arsyen se pse ma bënte këtë gjë. Tani pas ikjes saj e kuptova se ajo kishte mall për mua dhe për vitet tona të shkuara të cilët kishin humbur në stërmundim për të kapur rrjedhën e jetës. Dhe me komentimin qe u bënte zhurmave që vinin nga jashtë , sikur donte të më thoshte se s’ka gjë më të shtrenjtë se keto tinguj të cilët në vetvete përbëjnë jetën e gjallë dhe që pas vdekjes , do të të marrë malli për to. Me vonë e mora vesh se mamaja kishte qënë në ditët e fundit të saj ndaj e ndjente jetën kaq imtësisht.
