A po jetojmë, apo thjeshtë jemi bërë lojëtarë të një realiteti të gënjeshtërt që po vërtitet furishëm nëpër skutat e zbehta të një shoqërie?!
Kjo herë-herë na nxjerr në një sipërfaqe të vetëdijësuar ku ne besojmë se jetojmë dhe realiteti është i gjithi i yni. Herë të tjera tërhiqemi nga shtrembërime të ndijimeve tona të cilat sjellin një përceptim të gabuar duke na bërë besues të një jete iluzionare.
Këto iluzione bëhen njohëse të asaj që ne quajmë ” përpunim” të përceptimeve tona, të atyre përceptimeve që jo gjithmonë janë një paraqitje e gabuar e asaj çfarë ne demostrojmë si ekzistente.
Ndoshta mendja jonë nuk u bë përpunuesja e një përceptimi të gabuar, por ishin ngacmuesit e jashtëm që ndikuan në shqisat tona duke i bërë ata riprodhuese të një tregimi të trishtë shoqërorë.
Nën presionin e një ajri të ndotur valët zanore të hipokrizisë njerëzore bëhen shqetësuese të dëgjimit tim. Disa tinguj të lartë vijnë nga disa biseda normale të njerëzve të shtypur, e disa tinguj shurdhues vijnë nga një “orkestër” e korruptuar e cila luan muzikën më të çmendur mbi trupat e regjur nga skamja.
Këto valë zanore kapen së pari nga disa fraza të një udhëheqësi dështak i cili duartrokitet nga turma e tij, turmë prej së cilës dëgjohen britma servilizmi, pasqyrohen imazhe imoraliste dhe sjellje vartësish ndaj padronëve.
Disa dridhje zëri të cilat futen në membranën e brendshme të dëgjimit vijnë nga ata, ata që në një luftë të pamëshirshme me veten kërkojnë të mos nënshtrohen, të mos kërrusin vlerat përballë të pandershmëve.
E vala më e trishtë e më e dhëmbëzuar vjen nga ana tjetër, atje ku mjeshtëria e përfolësve, e përdoruesve të shumë maskave të mashtrimit, e përfolësve dhe votuesve të së padrejtës bëhet mënyrë e të jetuarit.
Mënyrë prej së cilës unë njoh, ti njeh, ne njohim çregullim shpirtërorë, ose më saktë çregullim ndërshoqërorë.
Si e tillë ti fshihesh, heshtesh brenda vetes dhe bëhesh izolues i padrejtësive.
Më thuaj çfarë i dashuron atyre, përse e përbuz të vërtetën, përse hesht?
Mos vallë të dukem e çmendur, apo ti akoma nuk ke njohur simptomat e humbjes së integritetit shoqërorë?!
E pamundur, mizore, tejet mizore!
Gjithandej turma të ndara të cilat votojnë zgjedhje të ndryshme dhe bëhen krijues te mungesës së të mirës së përgjithshme.
Kjo e mirë e përgjithshme nuk më përket vetëm mua, është edhe e juaja.
Unë nuk ndiej nevojën e një qyteti të heshtur kundrejt banorëve “të babëzitur “të tij, unë ndiej nevojën e një pune të përbashkët, e një përkushtimi dhe ndershmërie shoqërore.
Kështu nuk do të mungonte bukuria reale e një jete të vënë në veprim, nuk do të mungonte liria dhe drejtësia nuk do të ishte një ushtare e vrarë e një populli të gjallë.
Ndaj përpara se të më dëmtosh të dëgjuarin me kritika mbi pasqyrimin e jetës sime iluzionare, më bëj të të dua botën tënde reale…