|Rovena Dokollari|
Dashurisë një ditë i shkrova
Kam nevojë për ty – i thashë…
të burojë ndër vena, siç me kohë u pat’ thënë,
e tillë’, gatuar në vorbullën pa skaj…
E mandej fillova të dua,
të ndjej fjalën dashuri,
me grimca rëre derdhur,
në një det paanësi.
Të pëlqej sytë e shkruar,
nën tinguj melodie me pafajësi,
ashtu siç më ke mësuar vetëm ti,
sublimja dashuri…
Thonë se gjërat ndryshojnë,
ndonjëherë s’ka as përjetësi,
dhe as pafundësi.
Sikundër është edhe vetë jeta…
Lindje-Rritje-e deri në Vdekshmëri.
Por ndërkohë, e kanë thënë
se ti vesh kuptimin-pavdekësi…
Kur ndër shpirt të gjallë, ti buron,
të tillë soji të dua o dashuri,
të më jesh e varfër së jashtmi,
e bukur fort’ e plot pasuri në brendësi.
E unë do të të dua,
e vdekur në heshtje,
siç të doja kur isha gjallë.
