Gjarpëron Shkumbini
Mespërmes shpirtit tim,
Shkumëzon uji i kristaltë
Dhe përmbyt mallin jetim.
Gjarpëron Shkumbini
E s’ndalet asnjë çast,
Malli i përvëluar
Përplaset nëpër dallgë.
Eh, dallgët e jetës
Më degdisën shumë larg,
Por mallin për Shkumbinin
S’ma shuan dot asnjë çast.
* * *
Edhe mund të mos flisja!
Të heshtja gjatë si pemët
Nën brymën e ftohtë
Pas rënies së gjetheve.
Edhe mund,
Por nuk mund
Të hesht kur të gjitha
Rrugët janë zënë…
Një erë e marrë fryn
Brenda meje,
Po m’i shpërthen
Mendimet,
Ndjenjat,
Ëndrrat dhe
Krejt vuajtjet…
Një erë e marrë fryn,
Ditë e natë,
Por s’mund ta rrëzojë
Një mal të lartë…
* * *
Ishte një kohë kur ditët
Më përpinin si llavë
Përveluese
Mes dallgëve të jetës…
Orët, minutat
Nuk më mjaftonin
Kur të kisha pranë ty…
Tani që s’të kam
Rend pas ditëve
Që më ikin për tek ti,
Zërat brenda meje
Thërrasin emrin tënd
Dhe vendi nuk më
Ze vend…











