Nga Denada ISA
Në një kohë ku fjala shpesh humbet peshën e saj, Jonela Spaho vjen si një zë i qartë dhe i thellë, që flet me përgjegjësi, ndjeshmëri dhe kujdes. Pedagoge me përvojë dhe shkrimtare me shpirt të lirë, ajo është një nga figurat më të vlerësuara në fushën e arsimit dhe letrave shqipe.
Në auditor, Jonela Spaho është më shumë se një mësuese – ajo është një udhëheqëse mendimesh. Ajo u mëson studentëve të mos mjaftohen me të dukshmen, por të kërkojnë kuptimin më të thellë, të lexojnë botën me sy kritik, dhe mbi të gjitha, të mos ndalojnë kurrë së menduari. Me pasionin e saj për dijen, ajo formon breza të rinj me ndërgjegje dhe vizion.
Si shkrimtare, ajo e zotëron fuqinë e fjalës së thjeshtë, por të ndjerë. Shkrimet e saj janë reflektime të thella, të përshkruara me një qartësi të rrallë dhe një ndjeshmëri që prek çdo lexues. Është ndër ato autore që nuk të jep thjesht tekste për t’u lexuar, por përvoja për t’u jetuar. Çdo fjali e saj duket sikur vjen nga një vend i brendshëm, i sinqertë, që flet me qetësi por lë gjurmë.
Jonela Spaho përfaqëson atë lloj figure që mungon e që kemi aq shumë nevojë ta dëgjojmë: një grua e mendimit të lirë, e fjalës së matur dhe e shpirtit që e trajton letërsinë si akt të përkushtuar, jo si zbukurim sipërfaqësor.
Në çdo paraqitje të saj, qoftë në një faqe libri apo në një sallë leksionesh, ajo e rikthen vëmendjen tonë tek ajo që ka vërtet rëndësi – tek mendimi, tek fjala e vërtetë, tek njeriu.
Fjalët e saj mbajnë një peshë të veçantë, sepse vijnë nga një vetëdije e lartë për përgjegjësinë që ka fjala në formimin e shoqërisë. Çdo tekst që ajo shkruan është një ftesë për të ndalur, për të menduar, për të ndjerë. Lexuesi, përmes saj, mëson të rikthehet tek vetja, tek e vërteta e brendshme, tek ajo që nuk thuhet me zë, por që rri pezull në mendje dhe në shpirt.
Jonela Spaho është ndër ato zëra që nuk të tronditin menjëherë, por që të rriten brenda teje me kohën. Ajo është një grua që flet pak, por thotë shumë. Një shkrimtare që shkruan jo për të zënë hapësirë, por për të krijuar hapësira të reja. Një pedagoge që nuk e mëson vetëm librin, por edhe vetë jetën.
Në një botë që shpesh vuan nga sipërfaqësia, prania e saj është kujtesë e bukurisë që lind kur mendimi është i thellë, fjala e matur dhe shpirti i hapur.
