Denada Isa (DAPELLARI)
“Në Lartësi, pa Lartësi”
Ka njerëz që dikur ecën në këmbë pranë teje, me modesti në zë dhe thjeshtësi në sjellje. I njihje për buzëqeshjen e ndershme dhe për heshtjen që s’domethënëte përçmim, por kuptim. Ishin njerëz që ndërtuan ëndrra me durim, u rritën mes rrëzimesh, dhe me duar të pluhurosura mbollën farën e suksesit.
Por ka raste, kur maja e arritur nuk bëhet strehë për shpirtin, por frone për mendjemadhësinë. Kur dikush, sapo prek majën, harron rrënjët, harron dorën që dikur e ngriti, harron që njeriu matet nga sjellja jo nga lartësia ku ka mbërritur. Fillojnë të flasin më lart se të tjerët, jo sepse kanë më shumë për të thënë, por sepse mendojnë se zëri i tyre peshon më shumë tani.
Këta janë ata që suksesi nuk i përmirësoi,por i zbuloi.
E vërteta është se maja s’të bën më të madh, ajo thjesht të jep një pamje më të gjerë. Dhe aty lart, njerëzit e vërtetë janë ata që ende përkulen për të ndihmuar dikë që ngjitet. Ata që flasin me zemër e jo me krenari, që nuk e harrojnë rrugën, as hapat e parë, as ata që ecën me ta kur askush s’i njihte.
Suksesi i vërtetë nuk matet me lavdi, por me përulësi.
