Nga Mevi Rafuna
Si një rrjetë marimangash janë mendimet e mija
Një kohë e largët që se di a e kam jetuar
Apo ishte vetëm një ëndërr
Kush e ka fajin për ëndrrat e mija
Apo faji është i imi pse ëndërrova
Pse guxova të ëndërroj
Pse guxova të shpresoj
Pse guxova të luftoj
Të luftoj jo vetëm për veten time
Isha një zë i humbur- mes mjegullës ku çmenduria hidhte valle.
Më thuaj vetja ime pse gjithçka ishte kaq paradoksale
Kush i mori vitet e mija
Atëherë kur këmbëzbathur i shkelja udhët e panjohura
U bëra e huaj në vendin tim
Tani shoh në pasqyre veten time
E humbur mes kështjellave të kohës
Shumë gurë që dardanët i gdhenden
Janë të vetmit që më flasin…
Unë nuk jam as poete, as një priftëreshë
Zgjodha të jetoj e lirë në iluzionet e mija
Të vetmet mike që më mbetën besnike në jetë!
Ndërsa dehem në melankolinë time
E vetmja pije
Që ma zëvendëson dhe ujin…
