Ata nuk kërkuan kurrë falje
Në tavolinë bisedimesh ulet xhelati me viktimën
xhelati nuk e shikon viktimën në sy
thua se viktima ishte fajtore, pse xhelati nuk i shkoi deri në fund zhdukjes së një kombi.
Gazetat e botës shkruajnë për marrëveshje
tragjiko-komike çfarë marrëveshje mund t’i garantojë xhelati viktimës, pa i kërkuar falje.
Nëpër stadiumet e botës ende dëgjohen britmat
“Vrite, therre shqiptarin”
“Shqiptari me bisht”
O shqiptar i mallkuar kur do ta duash veten
se ke mjaftë që kodo të urrejnë.
Pastaj bisedimet pa fund vazhdojnë
diplomacia e botës i duartroket xhelatit
se xhelati na u “civilizua”
buzëqesh rrejshëm, shtiret dhe këto gjëra atyre i’u pëlqejnë.
Në zyren e bisedimeve ka kamera, por nuk ka pasqyra.
A thua eksiztojnë në ndonjë tjetër dimension ato pasqyra
ku xhelati do ta shihte shpirtin e tij?
Oh neveri asgjë nuk ekziston
vetëm tituj bombastik gazetash
që e lidhin turpin dhe e fshehin në qoshe të OKB-së.
Pastaj i kthehen Ballkanit, aty ku buka hahet me gjak
dhe flasin për demokracinë
më thoni çfarë është kjo demokraci
që unë nuk arrij ta kuptoj
më falni për mosdijeninë time.
Xhelati buzëqesh, gjuha e trupit të tij e thotë të kundërtën
më thoni a rriten trëndafilat nëse i ujisim me naftë
dhe po t’i këpusim të gjitha yjet, xhelati nuk bëhet dot njerëzor.
Bisedimet vazhdojnë viktimat nuk kanë çfarë të kërkojnë
se të gjitha ja u morën për një copë toke
ku në vend të jastëkut, vendosin gurin dhe aty e vënë kokën për të fjetur kur i zë gjumi natën
dhe kur zgjohen të nesërmen
janë të trullosur
habiten, ndihen fajtorë…
Xhelati buzëqesh
xhelati edhe qanë
viktima është një gurë
Më thoni a kujton guri
më thoni a mendon guri
më thoni a ndjenë guri
Çfarë do t’i thotë botës guri kur nuk mundet as të flas?
Ndërsa bota i duartroket në skenë xhelatit – si viktima më e dhimbëshme.











