Kthehem si zakonisht rreth mesditës nga puna e në perpjekje për me gjet rrugën më të shkurtër në shtëpi se mendova se do ta zgjatja atë përdore me “Migjenin” gjer në dhimbje.
Një grua ndoshta më pak se mosha ime por që dukej sikur kishte përtypur edhe disa pranvera më shumë po rrëmonte me nje çekiç të vogël midis rrugnajës,asaj rruge që sa hërë kalon aty duhet të jesh e kujdesshme sepse nga çasti në çast mund të pengohesh nga gurët që nxjerrin kryet midis secilit hap.
Gruaja kishte hapur me çekiç disa gropëza të vogla asaj rrugice nga e cila kishte nxjerrë disa gurë te zinj që i hidhte në dy trasta përbri duke i seleksionuar disi.
I afrohem , e përshendes dhe pyes:
Çfarë po bën këtu?
Po mbledh këta gurët që janë skorje kromi , kanë goxha përqindje kromi…!
Kromi,- përsëris e habitur!
Po, por s ‘po më lëne këta punëtorët që punojne në këta magazinat këtu, se jua prish disi rrugën në përpjekje për ti nxjerr…
-Ju afrohem atyre trastave të vogla .
Brenda tyre kishte ferrokromin e nxjerre përgjatë rrugicës.
Gruaja e nxori nga thesi nje copë dhe më ftoj ta peshoja…!
Peshonte rëndë , shumë rënde…!Peshonka rëndë ,- i them ,ndërkohë me vete mendova veçse jo aq sa varfëria në këtë vend.
-Sa fiton me ketë?,-e pyes sërisht.
Ështe 300 lekë kilogrami , me të nxjerr bukën e gojës.
Po nuk ke asnje mundësi tjetër,- i them …!
-Në Komsi s’na lënë, na përzënë, lënë vetëm kë duan …!Shyqyr gjeta këtë rrugicë e s’ me shohin e ti shtyjmë ca ditë me bukë…!Secila fjalë mu pre….!Aty për aty belbëzova pafuqinë e pazotësinë e fjalës.
Gruaja më pa drejt në sy. E ke provuar dhe vetë koto kohë sa e rëndë u bë këtu me qenë demokrat ,- më tha duke mu drejtuar më emër, (pra më njihte mirë, normal qytet i vogël yni…)- Unë edhe i plotësoj disa kritere te ‘armikut të klasës ‘po me ty moj motër ç’kanë ????
E sigurova se do flas me ata zotërinjte qe punojnë aty, e bera në çast pasi janë të njohur të mij e mirëkuptuan lutjen time,dhe e lashë gruan në qetësinë saj , ta nxirrte bukën gurëve të sokakut…!Kjo është nëna , motra , gruaja e përditshme në këte vend të përçunduar propagande,dinjiteti , humanizmi e nderi.
Me vete mallkova si Migjeni …Zoti ju dhashte ju ,bejlerë të kapardisur kapadaillëku që me demek drejtoni , ju që veç vlera për njerëz nuk keni, as nuk patët kurrë….!
Një betim ia bëra vetes duke menduar se sa e rëndë u bë në këtë vend me qenē demokrat.
