Nga Etleva Merko
Jetojmë nën një trysni të madhe psiko- sociale.
Zgjohemi me frikën e pakuptuar të asgjësë në aparencë, por të rrezikshme në thelb. Dita dhe nata na janë zhvendosur në një identitet të vetëm. Ato tani nuk janë më të ndara. Dielli lind dhe perëndon në heshtje vjedhurazi. Subkoshienca njerëzore zien brenda nesh në panikun e kobshëm të mijëra pyetjeve te pakuptimta. Sekondat na duken minuta, minuta – orë,ora – ditë,dita – javë…e gjithë qenia jonë vuan…Dita ditës dëgjojmë shifra të frikshme vdekjesh. Njerëzimi duket sikur po shuhet me një shpejtësi të çuditshme. Vdekja nuk ka mëshirë për askënd nuk njeh më moshë, shtresë, ngjyrë madje as territor. Ka kapërcyer çdo parashikim madje ndryshon trajtën çdo ditë,por jo rrezikun.Gjithçka duket sikur nuk e ka një përgjigje nga askush me zë, por që thellë brenda nesh ka me mijëra mendime përgjigjesh. Ndoshta Toka kërkon që ne të reflektojmë pasi e kaluam çdo limit me shfrytëzimin pa kriter të saj. Mos vallë është momenti të kuptojmë se kishim gjithçka të bukur rreth nesh dhe nuk dinim ta vlerësonim. Ajo rutina e përditshme e gjërave ishte një akses i thjeshtë ,por me shumë vlera. Ndoshta kishim harruar se sa e rendësishme është familja dhe kujdesi ndaj çdo gjëje tjetër. Kishim harruar se liria ishte e pakushtëzuar. Kishim harruar se sa të vegjël jemi. Ndërsa tani në këto momente kuptojmë se në mungesën e gjithçkaje,por në praninë ende të një shprese, po na jepet përsëri mundësia për t’i dhënë vlerën gjërave që deri tani nuk mundëm. Të gjithë së bashku le të fillojmë t’i japim rëndësinë e duhur familjes, jetës dhe gjithçkaje tjetër që kemi. Le të falenderojmë Zotin për gjërat që kemi duke mos u bërë egoistë dhe cinikë për ato që nuk mundëm.
Jeta është një dhuratë,le ta jetojmë atë mes vlerash dhe virtytesh sa më të shëndetshme.
