C’kemi Ma’ , Ba’.
Këtë letër po ua shkruaj unë, vajza juaj e vogël. Teksa mbani në dorë këtë letër të bardhë, të marrë nga tavolina e dhomës, do vështroni njëri-tjetrin me habi.
C’është kjo letër e shkruar? – do pyesni.
Vëmendjen e keni shkëputur nga letra tani dhe po më thërrisni, tani ndodheni në dhomën time për të parë nëse gjendem aty.
E moret sërish letrën e lënë gjithë vrull në tavolinë e po vazhdoni ta lexoni.
Ende jeni të paqartë se cfarë po ndodhë, por ajo cfarë keni frikë ju se mund të ndodhë, ka ndodhur!
Në këto momente nuk gjendem në shtëpi. Nuk gjendem asgjëkundi ku mund të kërkoni.
Jo, ju lutem cfarë janë ata lotë që po më lagin letrën me shkrimin tim mbi të? Nuk mundeni ta lexoni letren time me ata perde lotësh mbi sy.
Në rregull pushoni pak të ulur në divanin në krahun e majtë të tavolines.
Mundem të vazhdoj sërish tani?
Mos.
M’u turbullua shkrimi. Se di në do mundeni ta lexoni qartë. Por ju lutem lexomëni deri në fund.
Para se gjithash dua të ju falenderoj për gjithcka më keni dhënë. Strehë, veshmbathje, shkollë, ushqim.
E vute re që harrova të përmend dashuri, ngrohtësi ?
Jo.
Por ska problem. Pakujdesi të vogla. Njësoj si ato heret kur babai smë mbante mend ditëlindjen, apo kur vinte në mbremje deri vonë i përpirë nga alkooli duke u zënë me gjithcka dilte para. Pakujdesi!
Goditjen e parë që ndjeva në fytyrë kur isha në moshën 9-vjecare është një tjetër pakujdesi. Por këtë herë ish’ pakujdesi e imja. Dreqi e marrtë si munda t’i thyeja të gjitha shishet e alkoolit , kur e dija sa shumë i ruante babai.
Më fal ba’. Sot po të kërkoj falje për ato shishe të thyera, por c’të bëja unë e ngrata, doja t’i vrisja dashuritë e babait tim, për të shpëtuar lumturinë e familjes!
Marrëzi apo jo?
Nuk meritoj falje, e di. Por ti mundohu të më falësh!
Jo ba’, përse po qan sërish? C’janë ata lot? Ndali të lutem, dua të më lexosh të gjithën.
Lëshoje letrën nga duart e mbaje në krahë nënën që po shembet nga dhimbja. Mos ma ler të rrëzohet e pafuqi, ndonëse tani ska më asnjë fuqi.
Më merr e lexomë pak, dua t’më dëgjosh zërin e heshtjes heroina ime.
Ma’, lexomë pak, e shtrenjta ime ma’ .
Të lutem më fal për këtë goditje që po të jap. I ke fshirë gjithmonë të nxirat që të krijoheshin nga alkooli-baba, por këtë plagë s’do mundesh ta mbulosh.
T’kam dhënë goditjen përfundimtare ma’, t’lutem më fal. Merr forcë për mua, vajzën tënde e lufto.
Dilja mbanë dhe për mua. Tregoi pak botës se c’është forca e gruas.
Alkoolin e mora me vete ma’. Tashmë nuk do e shqetësojë babain tim ky virus i mallkuar.
I kam mbushur krahët e shpresës me cdo shishe alkooli të mundshëm.
Jeto për mua të voglën tënde, jeto për babin.
Shttt ma’, mos më vajto, s’mundem ta dëgjoj këtë zë që po ma këput shpirtin, s’kam vdekur, më shikon? Ja tek gjendem përballë teje duke të të puthur duart. Përse s’më shikon? Mblidhe veten, nuk mund të dorëzohesh kështu ma’. Mos ma këput shpirtin me këto lëngata. Pusho mami s’mundem më. Mos mendo se të lashë vetëm, tani jemi dy. Jam pranë teje dhe tani.
Por si mund të më shohësh të plotën pa e lexuar të gjithë letrën?
Hë tani forca ime, vazhdo dëgjoje babin teksa e lexon.
Nuk do e dëgjosh zërin e shpirtit të së voglës tënde?
E dija që s’do më zhgënjeje e cmuara ime.
Po këto mallkime që po dëgjoj?
Cfarë…?
Ba… ti… por…
Ba’ përse po e mallkon veten tani?
Jo jo. Mjaft! Mjaft s’dua t’i dëgjoj ato fjalë më. E përse je fajtor ti? Jo aspak. Shiko ba’ e vogla jote të do shumë, por nëse vazhdon të mallkosh s’do vazhdoj të shkruaj më…
Alkooli ish fajtori ba. Ajo hienë e mallkuar t’dobësoi e t’bëri ta humbisje vetveten, alkooli ma mori atë babin që më fali 9 vitë lumturi e dashuri të pakushtëzuar. Ato 9 vite më mbajtën gjallë 11 vitet e tjera kur alkooli treti tutje lumturinë me thika lëndimi.
Por c’të bëje ti i shkreti. Ishe i gjithi i mbuluar me borxhe që në kohën kur nuk kishe më punë. Doje vetëm të harroje pakëz problemet që ta vrisnin shpirtin, harresë të cilën e shtrëngoje fort pas vetes dhe se lije të të largohej. Në mëngjeset kur tentonte të ikte e rrëmbeje sërish në gllënjka trishtimi.
E shihja vuajtjen tënde ba, dhe mami e shikonte në heshtje, ndaj kur alkooli ngrinte dorë mbi të ajo heshte.
Netëve të vona të mbulonte se mos sëmureshe, e në një cep derdhte qenien e saj damke me gulcime lotësh.
Mami është viktima ba’, jo unë.
Mua s’më duhej të përgatisja ushqimin, të laja rrobat, të hekurosja me kujdes këmishat, të punoja për të siguaruar ushqim mbi tavolinë. Nuk më është dashur mua të vesh fëmijën tim si gjithë të tjerët, ta shkolloja. Nuk dija asgjë nga këto. Isha e vogël… Kështu më thonin, por jeta më rriti akoma pa njohur bukurinë e botës fëminore.
Nuk i kuptoja gjërat mirë por me kalimin e viteve gjithcka zbardhte cdo padije timen.
13 vjece isha kur fëmija nisi të mendonte si i rritur.
Atëherë nisa të kuptoj se dhe unë kisha përgjegjësi.
Duheshin para.
Unë duhej të punoja për t’ju ndihmuar, nëse paratë ishin problemi i vetëm që duhej zgjidhur për të hedhur hapat drejtë lumturisë së mëparshme, unë isha e gatshme të bëja gjithcka.
Por c’mund të bëjë një fëmijë i vetëm në një botë të madhe , aspak miqësore?!
Nisa të kërkoja punë ende pa e ditur se c’do të thoshte punë, por më kot endesha nëpër dyqane, rrugica, markete… askush nuk pranonte fëmijë.
Të gjithë qeshnin kur u thoja se kërkoja punë. Disa madje me të qeshur më tallnin duke më kërkuar CV. Por asokohe se dija cfarë ishte. E s’më mbetej tjetër rrugë vecse të ulja kokën për të kërkuar diku tjetër.
Në shkollë mësuesja ankohej se kisha rënie drastike në mësime, ankohej po ashtu se isha e pavëmendshme, e vecuar nga tjerët. Si mundesha të mësoja për gjëra të bukura, numra, histori kur duhej të punoja?
E mban mend kur të thirrën në mbledhje ba’? Kishe të drejtë që më bërtisje atë ditë. U turpërove përpara tjerëve për këtë vajzën që thonin se mos kishte ndonjë problem mendor.
Por jo ba’ ata nuk mundeshin ta kuptonin… nuk më kuptonin dot.
Nisa t’i lë orët e mësimit e të kërkoja me shpresat e prera për një mundësi. Ti e ke ditur se gjithmonë kam qenë e dobët fizikisht prandaj as ata nuk më pranonin, pastaj as mosha …ishin të gjitha kundra meje.
Po përse ata nuk e kuptonin dot nevojën që kisha të punoja.
Kushedi sa herë e kam mallkuar moshën atëherë. Kaq e pafuqishme.
Por një ditë qershori një zonjë e sjellshme më mori në punë. Jetonte 30 minuta larg shtëpisë tonë, në atë vilën e madhe që gjithmonë në mbrëmje e ëndërroja veten aty brenda. Bëra një ëndërr realitet ba. Hyra në shtëpinë e ëndrrave të mija fëminore, edhe pse si shërbyese.
Isha më e matur. 15 vjece isha nëse nuk gabohem. Mjaftonte t’i pastroja shtëpine e të kujdesesha për një të sëmurë. Asgjë e pamundur për tu realizuar.
Ditët e mija tashmë mbusheshin me ca pikëza të vogla gëzimi kur cdo ditë mbi tavolinë lija paratë e fituara. Më në fund mundesha të ndihmoja me dicka.
Nisa të mos ndihesha më aq e pafuqishme.
Ja dhe përgjigjia e pyetjes së shumëherë-pyetur “Po këto para nga erdhën?” .
Mundem të të pyes për dicka ba?
Më fal për këtë ndërprerje të papritur.
Je ndjerë ndonjëherë krenar për vajzën tënde? Për mua?
Ose… jo jo mos mu përgjigj më mirë.
Si mund të jesh krenar për një si unë. Fundja nuk kisha asgjë që të bënte ty krenar. Në shkollë nuk isha nxënësja ekselente, as një gjuhë të vetme të huaj nuk munda ta mësoja rrjedhshem si shoqet e mija, s’munda as të krijoja shoqëri me askënd.
As në gjimnaz nuk munda të fitoja apo merrja pjesë në asnjë aktivitet, nuk di të kërcej bukur, këndoj apo recitoj. Si të jesh krenar për një vajzë kaq të pa-talent si unë?!
Jo ba mos m’i kundërshto këto që po të them. Eshtë hera e parë që po të kundërshtoj, dhe këtë herë kam unë të drejtë.
Dhe ti vetë e dije se unë jam një pengesë!
Shkolla e lartë ka shumë shpenzime ba’. Veshjet, librat… Oh! Nuk mund t’ia falja vetes as për shqetësimin më të vogël.
Mjaft keni vuajtur dhe ju.…
Ba’ e di sa është data sot?
Po, 28 dhjetor është.
E di cfarë është?
Jo s’ka problem që nuk e di, nuk është ndonjë ditë e vecantë kurrsesi.
Po ba’ është ashtu sic tha mami. Eshtë ditëlindja ime sot. Mbush 20 vjecë.
Dhe unë e kisha harruar madje se sot kisha ditëlindjen, të besohet?
He qesh pakëz tani ba’ .
Do ia mohosh të ëmblës tënde një buzëqeshje?!
Dikur më kë pyetur se cfarë dhuratë do doja për 20 vjetor, 7 vjece isha atëherë më duket, nuk ta kam kthyer kurrë përgjigjen, prandaj dua të ta them sot.
Në këtë 20 vjetor dua të të shoh të buzëqeshur ty bashkë me mamin, aroma e parfumit tënd të ndihet kudo nëpër dhomë, me gotën e mbushur me lëng paqeje të ngreni dolli për ditët e reja që do vijnë në vazhdim.
Do guxoj të të kërkoj dhe dicka tjetër ba’. Dua të blesh një tortë e mbi të të vendosësh 9 qirinjë.
Ja ta shpjegoj unë se përse 9-të.
Dua të vendosësh mbi të vitet e lumturisë e të kujtoni vetëm ato 9 vite. Aty ku zemrat qeshnin e bëheshin një me harenë.
Ka kaq shumë kujtime të bukura për tu parë. Të qeshura, përqafime, përralla të treguara, barcaleta, netët deri vonë, pushimet, lodrat e kushedi sa kujtime tjera rrënjosura në memorien tonë.
Qirinjtë dua t’i fikni së bashku me duart shtrënguar, njëherazi do fikni dhimbjen e në shtrëngimin e duarve tua do gjendem Unë.
Embëlsinë e tortës lëreni t’ju përkedhele shpirtin me dashuri.
Puthmeni qenien që m’është shkrirë në këtë fletë t’bardhë të mbushur me shkronja jete.
Nga vajza juaj që nuk arriti t’ju bëjë krenare, por që ju do shumë.
Falmeni nëse me ikjen time ju vrava shpirtin, por duhej një plagë për të shëruar lumturinë, e hedhur tutje dhimbjen.
Mos mendoni se më humbët. Tani ju keni arsye për të jetuar, të jetoni edhe për mua.
Mbamëni gjallë duke buzëqeshur e ndjerë lumturi brenda jush.
E vogla juaj.