-Kam jetuar në kohëra të çuditshme dhe tani kur e mendoj habitem se sa e lehtë përshembull, ishte të kaloje nga njeri i thjeshtë, që të njihnin jo më shumë se dhjetë veta nga lagjja dhe shkolla, (biles as fisi nuk të njihte) në dikënd që merrte qendrën e vëmendjes, mes prozhektorëve dhe dritave që drejtoheshin qorrazi mbi atë njeri të ngrirë si akull, të vetëkënaqur por dhe të trembur njëkohësisht. Pasi e shfrynin si tullumbace, e hidhnin përsëri në rrugë, me një tjetër pamje, me tjetër status prej të braktisuri dhe me rrobat që i vareshin si shenjë e së shkuarës së shpejtë. E prapë mendoja se njeriu nuk mund të ishte kaq naiv, kaq i përkohshëm. As tullumbace e as meteor, sepse një meteor, ndryshe nga njeriu, bie dhe nuk ngrihet më.
-Në një fshat grek, ku sapo isha përballur me faktin e të qenit klandestin, teksa ecja në rrugët e ngushta, ndalova një copë herë pranë një kafeneje, ku një çift të rriturish flisnin me zë të ulët dhe fëmijët e tyre të vegjël, një djalë dhe një vajzë jo më shumë se shtatë vjeç qanin me dënesë. Ajo skenë e çuditshme, të cilës ia bëra interpretimin në çast nuk më hiqet nga mendja. Besova se ata të dy po divorcoheshin dhe po ua thonin këtë gjë fëmijëve të cilët qanin pa pushim, dhe mendoja se sa cinikë e të poshtër janë të rriturit. Por u qetësova menjëherë kur mendova se në anën tjetër të botës, fëmijët nuk kishin kohë as të qanin, se ata gjendeshin të vdekur nën rrënoja dhe më këtë sëmbim në zemër vazhdova të ecja rrugës së ngushtë duke menduar se sado keq të shihja, duhet të kujtoja se kishte dhe më keq ende, se dhe e keqja po ashtu si e mira, nuk njihnin kufinj.
-Më mbyt bota bashkë me peshën e saj të mundimtë e prandaj i jam falur vetmisë që i vogël. Më ndodhte shpesh, i ulur në një bordurë mermeri të rrëmbeja vështrime të panjohurish e të ndërtoja me ta skena madhështore miqësie. Diku në një plazh, rreth zjarrit, tridhjetë apo dyzetë veta, të gjithë të qeshur e me dëshira fshehur nën tinguj. Luaja në kitarë dhe flokëkuqja me lëkurën e shndritshme, sytë e bukur që gjendej në krahun tim këndonte, diçka si pa zë. Dëfreja si njeriu më i lumtur në botë dhe i gëzohesha jetës teksa ndjeja butësinë e saj kuptimplotë. Rehatinë e të qenit i pranuar. Më pas gjithçka shembej. Fytyrat fshiheshin pas udhëve të largëta, e ndiqnin gjurmë të paarritshme. Ndërkaq unë, përfundoja duke kafshuar pëllëmbët. Shpirti më zbrazej mbi imazhe të turbullta, mbi kitare apo mbi rërë. Mbi lëkurën e brishtë, mbi sytë e kaltër të imagjinuar e gjithçka thërrmohej mbi dëshpërim.
