Nga Rajmonda BASHA
Rinia. Fjala më kuptimplot dhe më e bukur e cdo kohe. Por çfarë rëndësie ka kjo fjalë në qoftë se nuk i japim formë. Pse e quajme veten rini, pse themi që ne jemi e ardhmja. Pse mendojmë që gjithçka e mirë duhet të bëhet për ne ? Pse kërkojmë shumë gjëra nga ” të tjerët” kur ndërkohë nuk bëjmë asgjë për veten.
Kam shumë pse , por më shumë deshirë kam që të kisha një sepse për të gjitha kto. Dikur, në një kohë jo shumë të largët , vetëm një vit më parë, ne ngritëm krye. Treguam që ne jemi ktu, jemi më të fuqishëm se çdo “fuqi” më të fuqishëm se çdo pushtet.
Ne u bëmë bashkë, u përpoqëm dhe ia dolëm . Po . Vërtet ia dolëm. Besoj që e kuptoni për cfarë po flas. Po flas për filmin më të bukur të historisë demokracisë Shqipërisë, për filmin ku aktorët ishim vetë ne, studentët. Studentët e dhjetorit të dytë. Çdo film e ka një fund, por ky i yni sapo ka filluar .
Është e dhimbshme që në demoralizim të plotë të dëgjohet se thuhet ne humbëm, kërkesat tona vdiqën, u tretën së bashku me protestën tonë që ngeli vetëm si gjurmë në histori.Jo e dashur rini jo . ” Beteja jonë sapo ka filluar” . Tani jemi më të gatshëm se kurrë. Nëse ” dikur” protestonim për disa gjëra që edhe nuk i kuptonim , edhe nuk dinim të ju jepnim përgjigje, “tani” vizioni është i qartë.
Është koha për ringritje. Tani më të fortë se kurrë.Qeshu rini qeshu. Bota është e jotja.