Nga Valbona KOLA
Ka kohë që s’jemi parë e llafosur, s’kemi pire një kafe dhe as qarë halle e brenga. Kam ndryshuar e di?!
Se çdo ditë që kalon s’je më e njejta , se çdo njeri që vjen hedh një ngjyrë në këtë pikturë të quajtur JETË! Çdokush që të lëndon të bën të largohesh, të qëndrosh në vetmi dhe t’mos i besosh askujt. Pavarsisht sa vite kalon me shoqerinë, sa kujtime të bukura ruan, ata martohen, krijojnë familje, takohesh në rrugë, përshëndetemi dhe kthehemi në familjen tone…dhe ti doje që në femijëri të mos ndaheshim kurrë, ndërsa tani kupton që familja është gjithçka që do ta mbash fort. Jam menduar gjatë dhe zbulova që jemi askush në këtë jetë sepse njerëzit që ti do më shumë ti merr vdekja dhe ti s’mundesh asgjë të bësh përveçse të mbash zi dhe të lotosh.
Dikush vendos të largohet, jo për fajin tënd e ti sërisht do të vuash, edhe nëse përgjërohesh të kthehet, asgjë s’ fiton nëse ata tashmë kanë vendosur të shkojnë.…
Nga njerëzit e mirë shumë kam mësuar e nga të këqinjtë shumë kam pësuar!!! Kuptova që shumë të hedhin baltë kur je gjallë e të vajtojnë kur të vdesesh. Personi që ti deshe më shumë në botë të lëndon më tepër…. Qe kur fal nuk lehtëson fajtorin, por shpirtin tënd nga zemërimi . Gjerat që thua s’ do ti bëj KUUURRË, pikërisht ato të mbështillen në trup e i shikon ndryshe, e ato bën, e se kupton nëse kishe menduar dikur gabim apo tani po vepron gabim!!!
Kam kuptuar që njerëzit të duan kur u nevojitesh dhe janë mosmirnjohës në kulm, por ka edhe njerëz që të gjenden kur ti në errësirë ke humbur….. Ka njerëz që i dua, por kurrë s’ua kam shprehur, e ruaj, e di sikur po bej ndonje krim. Eh sa herë më ka gënjyer kjo mendja ime budallaqe, që dikush që më lëndoi ka ndryshuar dhe ja fala, por korbi pëllumb s’behet, kështu e ka fatin të shkruar. Kam kuptuar që puthja e parë, dashuria e parë, harrohet, qenka vetëm një përrallë….
Do dashurosh kur dikush të mbështet, respekton ate që ti je dhe vetëm lumturi të jep. Mjafton ti shikosh sytë dhe aty paqen të gjesh. Shpesh do të ndihesh e vetmuar edhe pse je e rrethuar nga qindra njerëz ,e herë do ndihesh sikur ke gjithçka vetëm nga një person. Do kuptosh që miqësia është e vertetë, mjafton të gjesh njerëz të vërtetë.
Mësova se nëse guxon, dyer të mëdha do hapen para teje, aq sa endrra jote si imagjinonte dot. Ëndrrat e bukura të femijerisë që patëm, të lutem e rritura mos lejo ti sfumojë. Edhe të qeshurën tënde mos e lejo të venitet, të zhduket. Besomë asgjë se meriton, buzëqeshjen shumë ta kam soditur, vetëm ajo fytyrës tënde I shkon.
Mikja ime më beso, mbase mbase do t’zhgënjehesh, por zoti kurrë s’të përkul përtokë. Do t’vuash, por njeriun e mirë asnjë se shkel dot. Miku im, u bë kohë pa u parë se kështu erdhi jeta….. Kanë ndodhur aq gjëra miku im, sa nuk di a do t’me njohesh. Kam ndryshuar e di?! S’jam më ajo fëmija i pafajshëm që dikur ke njohur…..
