Poezi nga Enxhi Drapi
Prano
E lodhur, e dërrmuar, arsyen ti kurrë mos e harro
Qëllimin, dështimin dhe fitimin nga mendja mos e largo
Ec e qetë dhe trishtimin kurrë mos e trego
Kupto, vlerëso dhe prano se askush të mirën nuk ta do
E, në ditët e zeza të mbushura me re të dendura, dritën e diellit mos e lut.
Je koshiente se reja nuk ka ku rrezen e fut
Pranoje e dashur…
Në ditën më të vështirë i afërti në batak të mbyt
E, kur sheh se po shpëton, fort të shkelmon e të zhyt
Botë plot me mizori, e njerëz plot me shpirt të zi
Rrugë plot, koka bosh, kudo ka ligësi
Maska gjithëkund e , keqësi pafund.
Dritë më kot mos kërko, por, prano
TI mund të ndriçosh, e renë fort ta shposh
Errësirën nuk duhet ta nënçmosh, por verësosh e pranosh
Me pak mund dhe dëshirë me llambën që të shkëlqen në sy do triumfosh
Gabimin ti mos kërko, shkelmo dhe botë krijo.
