Nga: Beatriz Hierro Lopes
Të flas me zë aq të ulët, sa askush të mos dëgjojë, ta bëj shkrimin e dorës aq të vogël, sa askush mos e lexojë, t’i zbraz veshët dhe sytë e mi, sa të më gjejnë pa jetë mbi tokën ku eci.
Ajo pjesë që mungon brenda meje, blen shtëpi porcelani për mamanë. Ne koleksionojmë shtëpi porcelani, zogj të futur në kornizë dhe statuja budistësh që përderen dhe na kundrojnë përtej dashurisë së mbufatur të abazhurit të bronztë, që mamaja ia merr pluhurat çdo të hënë.
Nuk kemi as shtëpi, as krahë për fluturim.
Foshnja Jezu Krisht ka vetëm një këmbë dhe fle mbi jastëkun e kadifenjtë ngjyrë rozë, që ia vumë në vend të kashtës.
Nuk fle. Na sodit me ata sy të mëdhenj, të qelqtë dhe me ngjyrë.
Nuk më lanë kurrë të luaja me zara qelqi, se kishin frikë mos i gëlltisja, por unë kurrë nuk do t’i gëlltisja sytë e foshnjes së plagosur.
Shpirti im e godet natën dhe ka të ngjarë ta kem këmbyer me ca sy të qelqtë dhe një Krisht me dy këmbë.
Të qash me zë aq të mekur sa të gjithë të dëgjojnë; të flasësh me zë aq të ulët sa askush mos përgjumet; të marrësh frymë aq ngadalë sa gjithë shenjtorët të zgjohen dhe gjithë engjëjt të arratisen.
A kam mënyrë tjetër për ta rikrijuar vetminë tënde brenda simes?
Përktheu: Elona Caslli
